Less Means More

Less means nothing ...more!
Βαρέθηκα εδώ!
Βάζω πλώρη για άλλα ταξίδια.
Ψάχνω πλήρωμα...
Είσαι;

update: 3 ΝΕΚΡΟΙ στην Μαρφίν στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ! Από ποιούς;
Οι πρώτες πληροφορίες λένε για πυρπολισμό της τράπεζας από τους αναρχικούς.
'Η καλύτερα να πούμε από "πράκτορες" πληρωμένους για προβοκάτσια;
Μήπως η πολυπληθής και ακομμάτιστη λαϊκή συγκέντρωση ενόχλησε πολύ;
Μήπως έπρεπε κάπως να δικαιολογηθεί μια πιο βίαιη επέμβαση των δυνάμεων καταστολής που δεν περίμεναν αυτό το λαϊκό ποτάμι;
Μήπως έτσι μπορούν πάψουν τις φωνές (τις αληθινές και όχι τις "επι συμβάσει έργου" Συριζολαζοπούλιες) που φώναζαν για λαϊκή κυριαρχία;
Θα περιμένουμε.
Νηφάλια.
Ψύχραιμα.
Δημοκρατικά.
Θα είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε δράσεις.
Χωρίς βία.
ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ!
Να δούμε τι έχει συμβεί.
Και όχι από τα χουντοκάναλα και τα δελτία των 8.
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και εγώ βλέπω τελευταία να ορθώνονται πολλά...


Τι καταχνιά έχει πλακώσει τις μέρες μας;
Αυτά τα μέτρα, αυτές οι σφαλιάρες που θα οδηγήσουν;
Κάποιος έλεγε πως πλέον είναι σαν να είμαστε σε κάποιο πολεμικό καταφύγιο και ακούμε από πάνω μας τις βόμβες να σκάνε και αναρωτιόμαστε πότε η επόμενη θα έχει εμάς για στόχο...
Κάνει λάθ0ς, νομίζω ότι οι περισσότεροι είμαστε ήδη όχι μόνο στόχος αλλά και θύματα!
Θύματα κάποιων λίγων (ή ίσως τελικά όχι και τόσο λίγων!)
κάποιων κερδοσκόπων (που κινούν τις μαριονέτες που μας κυβερνούν πίσω από τα πολυτελή τους σκοτάδια)
κάποιων λαμογιών που είναι στο payroll των ανωτέρω
και κάποιων αφελών που νομίζουν ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας.

Εχώ σταματήσει από καιρό να ακούω τα δελτία ειδήσεων. Διαβάζω μόνο στο ίντερνετ, ψυχρά, τα μέτρα που μας παίρνουν. Και απορώ.
Απορώ αν ο βασικός μισθός που πήγε στα 520 € ήταν η αιτία (ή η λυση του προβλήματος),
αν η φορολογήση και η καθυστέρηση των αποζημιώσεων μας οδήγησε στο χείλος της αβύσσου,
αν η γιαγιά μου με τα πεντακόσια ευρώ σύνταξη αποτελεί τη σπατάλη αυτή της χώρας
και τελικά αναρωτιέμαι...
ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΕΡΑΤΑΣ;;;;

Ας ξεκινήσουν από τις αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων και σκαφών να δουν ποιοι τα αγόρασαν,
ας δουν ποιοι πήγαν στο Ντουμπάι και ποιοι στο Πουκέ και ποιοι πλήρωσαν 1000€ για ρομαντικά διήμερα στην ορεινή Αρκαδία,
ας μπουκάρουν ένα βράδυ στα δευτεροκλασσάτα μπουζούκια και clubs της παραλιακής να δουν πως φεύγουν τα λουλούδια και ποιοι τα ρίχνουν....
ας πάνε μια επίσκεψη στα χιλιάδες ινστιτούτα ομορφιάς και αισθητικής που στριμώχνονται οι κυράτσες για να χαρίσουν διακοσαριές € για θεραπείες και laser για να εξαφανίσουν τις πανάδες και το πόδι της χήνας,

ας πληρώσουν πρώτα όλοι αυτοί! (και οι υπόλοιποι που δεν αναφέρω για λόγους χώρου και προσωπικής μου ηρεμίας)

Και μετά ας τα πάρουν κι από εμάς! ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ!

Γιατί δεν νομίζω ότι κανείς έχει πειστεί ότι υπάρχει πλάνο. Υπάρχει σίγουρα σχέδιο. Αλλά αυτό δεν είναι σχέδιο σωτηρίας, είναι σχέδιο εθνικής εξόντωσης.

Γιατί λεφτά υπάρχουν!
Υπάρχουν για να ταϊζουμε και να περιθάλπτουμε δωρεάν εκατομμύρια λαθρομετανάστες που δεν πληρώνουν σε αυτό το ρημάδι το κράτος δεκάρα τσακιστή.
Υπάρχουν για να χτίζουμε τζαμί στο Βοτανικό.
Υπάρχουν για να ανεχόμαστε το παρεμπόριο που έχει κατακλείσει τα φανάρια,τα πεζοδρόμια και τις πλατείες της χώρας.

Μήπως όμως δεν υπάρχει πολιτική βούληση;
Μπα, εγώ σε πολλά πράγματα βλέπω ότι υπάρχει και μάλιστα δεν καταλαβαίνει και από αντιδράσεις!
Δεν υπολογίζει ας πούμε τις αντιδράσεις των αξιωματικών. Τους απαγορεύει να αναχαιτίζουν ανάμεσα στα 6 και 12 μίλια την ημέρα της εθνικής εορτής των Τούρκων.
Δεν υπολογίζει τις αντιδράσεις των Πομάκων της Θράκης. Τους τραβάει ένα Καλλικράτη και μια Δραγώνα και τους αμπαλάρει πεσκέσι στην Αγκύρα.
Δεν υπολογίζει την ιστορική αλήθεια και ετοιμάζει Βόρειες Μακεδονίες και άλλα καραγκιοζιλίκια.
Και όλα αυτά γίνονται γρήγορα και βιαστικά λες και πρέπει να προλάβουμε, πριν λήξει η σύμβαση, το συμβόλαιο, να βγάλουμε τις υποχρεώσεις μας.
Πιο παραγωγική κυβέρνηση δεν έχω δει τις τελευταίες δεκαετίες. Πιο σφιχτό project και πιο στοχοπροσηλωμένο ούτε στους Ολυμπιακούς αγώνες...

Και ποια η λύση;

Όπου κι αν πάω ακούω ότι "να δούμε πόσο θα αντέξουμε μέχρι να πάρουμε τα καδρόνια και να τους αρχίσουμε στο κυνηγητό..." ή ότι "δεν μπορεί καπου θα ξεσπάσει αυτό και θα ξεσηκωθεί ο κόσμος..." και άλλα τέτοια επαναστατικά. Στο φούρνο, στο βενζινάδικο, στη δουλειά, στην καφετέρια η ίδια συζήτηση.
Όμως τελικά πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό;
Ποιο είναι το ιστορικό προηγούμενο που οι Έλληνες εναντιωθήκαμε μαζικά σε τέτοιες πιέσεις;
Πόσο μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού είναι αυτές οι συνειδητοποιημένες, ακηδεμόνευτες και ειλικρινείς λαϊκές εξεγέρσεις;
Και ποια τα αποτελέσματά τους σε βάθος χρόνου;
Θυμίζω ότι οι πρωταγωνιστές της πιο πρόσφατης είναι τώρα υπουργοί και πισινούχοι...
Δεν αισιοδοξώ...

Μήπως τότε η λύση έρθει από μια ομάδα φωτισμένων και ανιδιοτελών επαναστατών; Μια ομάδα που θα πάρει τις τύχες μας στα χέρια της; Που θα διώξει το σάπιο κατεστημένο και θα επαναφέρει τη πατρίδα μας στον ίσιο δρόμο;
Ωχ, χούντα θυμίζουν τα λεγόμενά μου!
Και σε αυτή εδώ την γειτονιά του κόσμου οι χούντες επιβάλλονται από τα Συμφέροντα. Και τα Συμφέροντα μας έχουν ήδη επιβάλει τη χούντα του ΔΝΤ, δεύτερη δεν χρειάζονται (τουλάχιστον όχι ακόμα)!

ΆΡΑ;

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, αυτό το άρα! Άρα δεν υπάρχει συλλογική ελπίδα. Ο Έλληνας θα κάνει αυτό που πάντα ήξερε καλύτερα. Θα κοιτάξει την πάρτη του. Πως θα επιβιώσει ατομικά, πως θα βολευτεί ο ίδιος και σκασίλα του για τους άλλους. Έτσι κατάφερε να μείνει ζωντανός. Κι ας ξέρει πως αυτό δεν τον τιμά. Πως δεν τον δοξάζει. Δεν θα κάνει τίποτα μόνος του. Παρά μονάχα όταν συγκεντρωθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα, η μαγιά που θα βάλει τις πρώτες φωτιές,τότε μόνο μπορεί να ενωθεί με το ποτάμι των εξελίξεων. Τότε μόνο θα ξαναγίνει λαός. Μέχρι τότε θα ταξιδεύει με τα υπόγεια ρυάκια της αυτοσυντήρησης και της ατομικότητας.

Ουφ, τα 'πα! ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΘΥΜΑΝΑ!

Υ.γ. Κι όμως είναι Μάιος! Κι όμως ανθίζουν!

Spring Timelapse - Daffodils and a D90 from JC on Vimeo.

(δεξί κλικ εκεί που λέει Vimeo -> Watch this ion Vimeo και μετά HD is on για να ανοίξει για να ανθίσει όλη η οθόνη σου.
Καλό Μήνα)

Δε θα σου φαίνονταν τόσο ωραίο το χθες,
αν δε σε φόβιζε τόσο πολύ το αύριο...

Στον player ακούτε μια παλιότερη δική μου δημιουργία (από όταν ήμουν ανυποψίαστα δημιουργικός) με τίτλο The End Of Memory

Δύσκολη αυτή τη φορά η επιλογή του τραγουδιού του μήνα.

Πρώτα μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι του Μπάμπη - Πυξ για να το αφιερώσω στην πρόωρη Βόλτα του Μάνου - Λαξ. Γιατί το δύσκολο πλέον είναι να βρεις...απλές κουβέντες...


Απλές κουβέντες πού να βρεις
που να τα λένε όλα
Λιώνει η αγάπη στη βροχή
κι εσύ είσαι μες στην μπόρα.



Στη συνέχεια δεν μπόρεσα να αγνοήσω την άνοιξη που πλέον μας ραμφίζει επίμονα το παράθυρο. Και στα αυτιά μου ταίριαξε με την ανοιξιάτικη και έτοιμη να ανθίσει φωνή της Αρετούλας στο τραγούδι του Δημήτρη Καρρά






Μετά πέρασε από το μυαλό μου ότι για τραγούδι του μήνα πρέπει να βάλω εκείνο που ακούω περισσότερο το τελευταίο διάστημα. Εκείνο που έχει διεισδύσει στο dna μου και το σιγοψιθυρίζω μέσα στη μέρα χωρίς καν να το καταλάβω.
Και δεν είναι άλλο από το Belle Reve!

Our life' s a dream
We all check in
Our life' s a dream
We all check in
We live alone
we never own
just borrow space
in this notorious silent place
Belle Rêve
Γραμμένο για την ομώνυμη, βασισμένη σε μονόπρακτα του Τένεσυ Ουίλιαμς θεατρική παράσταση της Ομάδας Τεχνικό, το τραγούδι αποτελεί ιδανικό επίλογο σ' ένα δίσκο γεμάτο αναφορές στο Jacques Demy, τη Nina Simone, το Gregory Crewdson ακόμα και τη Σοφία Βέμπο.





Αλλά τελικά ρε συ, δεν μπορώ...Θα βάλω αυτό που με ματώνει, αυτό με κάνει να δακρύζω ή να χαμογελό πικρά, αυτό που για μένα κάνει όλη την διαφορά...Venceremos!





Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Ευχαριστούμε Νικόλα που υπήρξες δίπλα μας,
που μίλησες και πόνεσες για μας,
που χάθηκες στους λαβύρινθους που έβλεπες γύρω σου,
που κουβάλησες το βάρος που ένιωθες στους ώμους σου,
με όλα τα λάθη σου,
κι όλα τα μαγικά σου,
ερήμην μας...
ερήμην σου...