Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλή μου φίλη Πρωτόπλαστη γιατί μόνο εκείνη έχω δει να πλέκει τόσο καλά τις σκέψεις της με τα τραγούδια σε ένα υφαντό ωμής αλήθειας, ευαισθησίας και τέχνης...
Το θέμα μας, η δύναμη των λέξεων. Πως ο κατάλληλος συνδυασμός τους μπορεί να προβάλει σαν τους μεγάλους προβολείς που φωτίζουν το νυχτερινό ουρανό, το βαθύτερο νόημά τους.
Αφορμή ένα τραγούδι, μια φράση. "Αδικαίωτοι Πόθοι"
Μέσο για αυτή την ανάλυση, ο Καημός (μέσο φτωχό, απλοϊκό ίσως όχι το καταλληλότερο για τέτοιες αναλύσεις αλλά ξέρω ότι οι φίλοι μου έχουν "ανοχή"...)
Αδικαίωτοι Πόθοι...
Πόθοι...
όχι επιθυμίες
όχι δίκαια αιτήματα,
όχι δικαιολογημένες απαιτήσεις,
όχι χρωστούμενα από τη ζωή και την ιστορία...
Αλλά κάτι πιο σημαντικό,
Πόθοι.
Ακόμα και εγωιστικοί,
ακόμα και παράλογοι,
ακόμα και ανεδαφικοί,
ακόμα και αδικαιολόγητοι...
Πόθοι ιεροί.
Πόθοι Αδικαίωτοι!
Γιατί ο Πόθος γεννιέται στην ψυχή και φλεγόμενος εντός της την κατατρώει.
Και δεν χρειάζεται νόμους,
ή τη γνώμη των άλλων,
ούτε αιτιολόγηση και λογική...
Η ύπαρξή του και μόνο,
η πρωτόλεια ανάγκη που δηλώνει,
η κυτταρική του διαύγεια,
η ψυχή που συμπυκνώνει,
η ενέργεια που τροφοδοτεί τις ζωές μας
αυτοδίκαια ζητούν ικανοποιήση!
Και αν δεν πραγματοποιηθεί
θα χάσκει πάντα σαν πληγή,
θα σέρνεται σαν ψυχή που δεν αναπαύθηκε,
σαν ξημέρωμα που δεν έρχεται.
σαν ανάμνηση που δεν ξεχνιέται...
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους τυραννούσε πάντα
ένας πανάρχαιος πυρετός που ονόμαζαν φυγή
τριμμένο ρούχο η μνήμη τους κρυμμένο μες σε τσάντα
μαζί τους το ταξίδευαν παλιώνανε μαζί
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους ξεγελάσαν τ' άστρα
της θάλασσας η μυρωδιά των βράχων οι γκρεμοί
κι οι αδικαίωτοι πόθοι τους στα ερειπωμένα κάστρα
αλαφροϊσκιωτα παιδιά γεννούν κάθε πρωί
Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν' αρνηθώ
αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω
από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ
μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω
Όσοι γεννήθηκαν εδώ κάποτε θα επιστρέψουν
μέσα τους πάλι σκάβοντας θα δούνε την αρχή
στον κόσμο και στον ουρανό το πρόσωπο θα στρέψουν
να ξαναβρούν του ταξιδιού την πρώτη αφορμή
Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν' αρνηθώ
αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω
από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ
μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω
Το θέμα μας, η δύναμη των λέξεων. Πως ο κατάλληλος συνδυασμός τους μπορεί να προβάλει σαν τους μεγάλους προβολείς που φωτίζουν το νυχτερινό ουρανό, το βαθύτερο νόημά τους.
Αφορμή ένα τραγούδι, μια φράση. "Αδικαίωτοι Πόθοι"
Μέσο για αυτή την ανάλυση, ο Καημός (μέσο φτωχό, απλοϊκό ίσως όχι το καταλληλότερο για τέτοιες αναλύσεις αλλά ξέρω ότι οι φίλοι μου έχουν "ανοχή"...)
Αδικαίωτοι Πόθοι...
Πόθοι...
όχι επιθυμίες
όχι δίκαια αιτήματα,
όχι δικαιολογημένες απαιτήσεις,
όχι χρωστούμενα από τη ζωή και την ιστορία...
Αλλά κάτι πιο σημαντικό,
Πόθοι.
Ακόμα και εγωιστικοί,
ακόμα και παράλογοι,
ακόμα και ανεδαφικοί,
ακόμα και αδικαιολόγητοι...
Πόθοι ιεροί.
Πόθοι Αδικαίωτοι!
Γιατί ο Πόθος γεννιέται στην ψυχή και φλεγόμενος εντός της την κατατρώει.
Και δεν χρειάζεται νόμους,
ή τη γνώμη των άλλων,
ούτε αιτιολόγηση και λογική...
Η ύπαρξή του και μόνο,
η πρωτόλεια ανάγκη που δηλώνει,
η κυτταρική του διαύγεια,
η ψυχή που συμπυκνώνει,
η ενέργεια που τροφοδοτεί τις ζωές μας
αυτοδίκαια ζητούν ικανοποιήση!
Και αν δεν πραγματοποιηθεί
θα χάσκει πάντα σαν πληγή,
θα σέρνεται σαν ψυχή που δεν αναπαύθηκε,
σαν ξημέρωμα που δεν έρχεται.
σαν ανάμνηση που δεν ξεχνιέται...
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους τυραννούσε πάντα
ένας πανάρχαιος πυρετός που ονόμαζαν φυγή
τριμμένο ρούχο η μνήμη τους κρυμμένο μες σε τσάντα
μαζί τους το ταξίδευαν παλιώνανε μαζί
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους ξεγελάσαν τ' άστρα
της θάλασσας η μυρωδιά των βράχων οι γκρεμοί
κι οι αδικαίωτοι πόθοι τους στα ερειπωμένα κάστρα
αλαφροϊσκιωτα παιδιά γεννούν κάθε πρωί
Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν' αρνηθώ
αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω
από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ
μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω
Όσοι γεννήθηκαν εδώ κάποτε θα επιστρέψουν
μέσα τους πάλι σκάβοντας θα δούνε την αρχή
στον κόσμο και στον ουρανό το πρόσωπο θα στρέψουν
να ξαναβρούν του ταξιδιού την πρώτη αφορμή
Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν' αρνηθώ
αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω
από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ
μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω
ntalaras giorgos -... |
7 σχόλια:
Και για να το ξεκαθαρίσω, η ανάρτηση δεν έχει καμία σχέση με τις εκλογές! (τουλάχιστον όχι ως προς το αποτέλεσμα...γιατί ως προς την ουσία ...είδομεν!)
Κατ'αρχάς ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αφιέρωση και τα όμορφα λόγια...!!!
Οι λέξεις προσπαθούν να "φτάσουν" τους αδικαίωτους πόθους... Αλήθεια, δικαιώνονται τελικά ποτέ;
Η γνώμη μου είναι ότι δικαιώνονται μόνο όταν προσπαθούμε να τους πραγματώσουμε... Η προσπάθεια τους δικαιώνει (έστω θεωρητικά...)
Ισως έτσι η πληγή είναι μικρότερη,ίσως η ψυχή προλάβει να κανει ενα-δυο βηματα,ισως φανει λιγο φως απ'το ξημερωμα,ισως η ανάμνηση δεν περιέχει πολλές λεπτομέρειες...
...Μπορει ομως τελικά η ομορφιά τους εγκειται στο οτι μενουν αδικαίωτοι...
Φιλια πολλά καημε μου (ναι,ναι, δεν αλλαζει η προσφωνηση!)
Πολύ γλυκό αυτό που έκανες..
Που αφιέρωσες στην Πρωτόπλαστη αυτή την ανάρτηση..
Χαίρομαι που επέστρεψε ο καημός μας.. ο καημός μου..
Το τραγούδι δεν το ήξερα.. το έμαθα..
Πόθοι..πόθοι.. αδικαίωτοι.
Όσοι γεννήθηκαν εδώ κάποτε θα επιστρέψουν
μέσα τους πάλι σκάβοντας θα δούνε την αρχή.
Πανέμορφο το τραγούδι Καημέ!
Τόσο δυνατό συγκλονιστικό θα'λεγα!
Σου χαρίζω δυό στίχους ένός φίλου ποιητή που διάβασα πρόσφατα για τους αδικαίωτους πόθους σου!
Φτάνει μια ισχυρή βροντή
μια ξαφνική παλίρροια
μια άσωτη του φεγγαριού αχτίδα
ν΄ αφυπνιστούν οι μνήμες
να φωτιστούν οι νύχτες
και να προβάλλει ο έρωτας
υψιτενής και άναρχος
πάνω στα οδοφράγματα των πόθων
Τάκης Τσαντήλας
@Πρωτόπλαστη, καλημέρα πρωτόπλαστή μου!Να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και να συνεχίσεις να ομορφαίνεις τη μπλογκόσφαιρα με την παρουσία (και την ουσία) σου!
@jacki, καλή μου jacki καλημέρα! Αν δεν το κάνουμε αυτό για εκείνους που αγαπάμε πιο το νόημα...
Χαίρομαι που σου άρεσε και το τραγούδι! Να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!
@zoyzoy, υψιτενής και άναρχος...τι υπέροχη εικόνα! Σε ευχαριστώ ζουζού μου! Συνεχίζεις να μας ταξιδεύεις ...