Less Means More

Για αρκετές μέρες, εκμεταλλευόμενος τη θερινή ηρεμία, "ξεκοκαλίζω" τα περιεχόμενα της καταπληκτικής ιστοσελίδας http://www.liantinis.gr για τη ζωή και τη δράση του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη.
Με έχει καθηλώσει όχι μόνο το πνευματικό του βάθος ως φιλοσόφου και το "έχτιζε" με κάθε το λόγο και κάθε του δράση την οδό προς την αλήθεια του αλλά και η μοναδική μεταδοτικότητά του ως δασκάλου. Καταπιάνεται με θέματα τόσο θεμελιώδη και κυρίαρχα και τα δίνει στους ακροατές και τους αναγνώστες του με τέτοια ζωντάνια και αμεσότητα που με κάνει να αισθάνομαι θλίψη που δεν συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους τυχερούς μαθητές του.



Και αναλογίζομαι (με όλη μου την ανεπάρκεια) τα ζητήματα που θέτει.
Και βρίσκομαι μπροστά σε απαντήσεις για πράγματα που η ζωή μου αυταρχικά και επίμονα με ρωτούσε.
Και προσπαθώ να ρουφήξω τη γνώση όσων βασανίστηκαν από τα ίδια δαιμόνια εδώ και αιώνες, όπως η διψασμένη γη τη τη βροχή.
Και ίσως έχω γίνω πιο σοφός, γνωρίζοντας πια πόσο πολύ απέχω απ΄τη σοφία.

Αλλά αναρωτιέμαι. Μέσα στον πεπερασμένο βίο μας, και πέρα από την διαύγεια και την θέληση που αυτό απαιτεί, έχουμε άραγε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με πράγματα ευτελέστερα αυτών;
Και αν ακόμα κι αν είναι τελικά ανθρώπινη ανάγκη η ύπαρξη του ευτελούς, μήπως είναι σφάλμα θανάσιμο να του επιτρέπουμε να κατακλύζει και να σκεπάζει τα πάντα;

Έχω παράπονα
Πολλά.
Δίκαια και άδικα.



Έχω παράπονα από μένα.

Έχω παράπονα από εσένα.

Έχω παράπονα από τον κόσμο.

Έχω παράπονα από Εκείνον.

Δεν ήθελα πολλά. Δεν θέλω πολλά.
Αγάπη, κατανόηση, αναγνώριση, χαμόγελο και ελπίδα.



Υ.Γ. Ίσως κάποιος ψυχολόγος να διέγνωσκε "καταπιεσμένη κοινωνικότητα" αλλά εγώ τις τελευταίες μέρες απλά δεν θέλω να δώ κανέναν κερατά!

Επιστρέψαμε λοιπόν στη φλεγόμενη Αθήνα (αλλά δε θα πω λέξη για τις πυρκαγιές γιατί το θέμα αυτό είναι τόσο σοβαρό που καταντάει ...γελοίο - αν δεν είναι δικό σου το φλεγόμενο σπίτι γιατί τότε είναι μόνο τραγικό).

Ήτανε μια υπέροχη εβδομάδα στο αριστερό σκέλος της Πελοποννήσου.

Η Μεσσηνία στέγασε φιλόξενα από άκρου εις άκρον τις καλοκαιρινές μας επιθυμίες και βρήκε τρόπο να συνδυάσει πολύμορφες παραλίες (μεγάλες αμμουδερές ακτές αλλά και απόκρυφους κολπίσκους όπως ο Φονέας),
υπέροχες κατάφυτες ορεινές διαδρομές (ειδικά από Καλαμάτα προς Καρδαμύλη), ιστορικές αναφορές (από το Ναυαρίνο και την Πύλο του Νέστορα μέχρι την Καλαμάτα της Επανάστασης και τα καστρόσπιτα της Μάνης)
αλλά και το διαμάντι του βιότοπου της Γυάλοβας (του πρώτου ¨σταθμού¨ των αποδημητικών πουλιών κατά την επιστροφή τους από την Αφρική στην Ευρώπη αλλά και την ¨κορώνα" της Βοϊδοκοιλιάς)
και υπέροχες γεύσεις όπου κι αν φάγαμε (αχ αυτές οι πατατούλες, οι χειροποίητες, οι τηγανητές στο ελαιόλαδο είναι τόσο ...εμφανείς!)
με αποτέλεσμα να ξεχάσουμε ολοσχερώς τι ήταν αυτό που μας κρατάει στην Αθήνα.

Ωστόσο επιστρέψαμε.

Και επειδή κάτι ιδιαιτέρως ευχάριστο δεν έχουμε να περιμένουμε,
καμία ιδιαιτέρως ευοίωνη προοπτική δε διαφαίνεται,
ενώ ακόμα και τα "μετά κόπων και βασάνων κεκτημένα" δεν είναι εξασφαλισμένα...
δεν μπορούμε παρά σε κάθε νέα κατάσταση,
σε κάθε αναποδιά ή ξαφνική αλλαγή των σχεδίων μας,
να εμπιστευτούμε τον ...αυτοσχεδιασμό μας!

Και επειδή δεν μου αρέσει (καθόλου όμως) η ευχή "Καλό Χειμώνα" εύχομαι σε όλους...
Καλή και διασκεδαστική ...σεζόν!!!

Αχ ρε μάνα με τις εκκαθαρίσεις σου!!!!!


(τι πάει να πει που το θυμήθηκα; Οι παλιές μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται! Και έρχονται στιγμές που η θύμησή τους είναι βασανιστική... Απάνω τους!!!)










Υ.γ.1 όποιος έχει ιδέα που μπορούμε να το ξαναβρούμε το λέει. ΑΜΕΣΩΣ!!!
Υ.γ.2 και δώρα δεχόμαστε!!!
Υ.γ.3 εννοείται πως όταν το βρούμε και ξαναμαζευτούμε πρώτα θα φάμε κανένα δίωρο να φτιάξουμε το πως θα παίξουμε και να ορίσουμε τους κανόνες! Αλλά αυτή τη φορά (ας ελπίσουμε ότι) κανένας γονιός δεν θα ρθεί να μας μαζέψει για το σπίτι πριν γκρεμίσουμε και τον τελευταίο Βίκινγκ!!!

Δεδομένης της άρρηκτης σχέσης των Κινέζων και των Ινδών με το ρύζι και το τσάι,





δεν είναι παράλογο να μιλάμε για

Ρύζι Καρολίνα

και

Τσάι Εγγλέζικο ;;



Πέρα από την πλάκα μπες και διάβασε για το πως ο "ευλογημένος" Μπάρακ αναβιώνει την παλιά CIA του 60 με το "πραξικόπημα της μπανάνας" ....

«…βομβαρδίσαμε όταν δεν χρειαζόταν πια, και το γνωρίζαμε πως δεν χρειαζόταν, κι εκείνοι το γνώριζαν πως γνωρίζαμε πως δεν χρειαζόταν να γίνει, αλλά τους χρησιμοποιήσαμε ως πειραματόζωα για δύο ατομικές βόμβες»



"έφευγαν" για την Αθανασία δύο ακόμα Παλικάρια (με τον τρόπο που ξέρουν οι Έλληνες...)


ένα κορίτσι χάρισε χρυσάφι στην Ελλάδα της (πέρασαν κιόλας 17 χρόνια από εκείνο το απόγευμα...)


η Χειμάρα έβγαζε ακόμα Άτλαντες


Μια χούφτα κατάπινε χιλιάδες

Η οθόνη της τηλεόρασης σβηστή.

Πιτσιρίκος με ποδήλατο, τρέχει σαν δαιμονισμένος για να μην λίωσουν τα παγωτά στη σακούλα που έχει κρεμασμένη απ΄το τιμόνι.

Άμμος στα πατάκια του αυτοκινήτου.

Ρούχα μουσκεμένα στο στήθος και στη μέση, αποκαλύπτουν το σχέδιο του μαγιώ.

Στο ψυγείο, στη θέση για το γάλα, ένα μισοάδειο μπουκάλι τσίπουρο.

Στικ αμμωνίας μέσα στην τσάντα σου.

Κινητό παρατημένο και αφόρτιστο.

Τα μεσημέρια έχει ησυχία. Κοιμάσαι.

Στον πάγκο στέκουν για μέρες ασάλευτα, το ρολόι μου, το άρωμα και τα βαφτικά σου.

Δεν νοιάζεσαι για εφημερίδα. Αγόρασες βιβλίο. Εγώ, ύστερα από μήνες πήρα αθλητική.

Έβαλες το ξυπνητήτρι πιο νωρίς για να προλάβεις την ανατολή. Δε χρειάστηκε. Δεν είχαμε κοιμηθεί ως τότε.

Με κοιτάς για ώρα λες κι είμαι το μόνο πλάσμα στον κόσμο, ξαφνικά τινάζεσαι, μου χαμογελάς, σηκώνεσαι και έρχεσαι δίπλα μου, με χαϊδεύεις και μου φιλάς γλυκά τα μαλλιά


Υ.γ. Ο Καημός ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ. Αρκεί να ξέρεις να διαβάζεις ...τους υπότιτλους...