Less Means More

Με αυτήν την ανάρτηση θα σας αφήσω για τις ημέρες του Πάσχα και θα σας ευχηθώ να περάσετε όσο πιο καλά μπορείτε γιατί όλοι (άλλος λίγο-άλλος πολύ) μας ερχόμαστε από μια δύσκολη περίοδο και πρέπει να πάρουμε δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε τη συνέχεια που δεν προβλέπεται και ιδιαίτερα ευκολότερη.

Όμως,

επειδή δεν μπορώ να αποδεχτούμε τις "ψυχολογικές επιχειρήσεις" και τα "τρομοκρατικά χτυπήματα" που η καθημερινότητα μας επιφυλάσσει,
επειδή δεν πρόκειται να καμφθούμε από τα όσα καθημερινά μας τριβελίζουνε το μυαλό τα Μέσα,
επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να μην επωφεληθούμε από την ανάταση της Ανάστασης και της Ελληνικής Λαμπρής (φύγετε για το χωριό από σήμερα- δεν θα το μετανιώσετε!!!)
και επειδή έχει έρθει οριστικά και για τα καλά η Άνοιξη...

θα σας αφήσω με ένα μικρό κάτω απόσπασμα από τη συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη, Mικρός Ναυτίλος που μιλάει για τα αγαπημένα μου θέματα: τα μαθηματικά, την ποίηση, την ζωή και την Ελλάδα:

T' ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Iδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:
(1) Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
(2) Tο γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Xριστού.
(3) H ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). H ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.
(4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό απ' τη λέξη του υπάρχει ποιητής. H ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.
(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.
(6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.
(7) Ένας «αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

Πολύ περίεργο αυτό το θέμα με τα συνθήματα που (τάχα) είπαν τα ΟΥΚ (του Λιμενικού κιόλας) στην παρέλαση προχτές...Απ' όπου και να το πιάσεις βρωμάει προβοκάτσια!
(να και τα μεθεόρτια..!)
Όσο για την μη παρουσία μηχανοκίνητων και τεθωρακισμένων είναι καλύτερα να μη σχολιάσω γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να διατηρηθώ σε κόσμια επίπεδα!

Σήμερα στις 8:30 ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ! Κουραστήκαμε πια από αυτές τις απελπισμένες προσπάθειες κοινωνικής (αυθ)υποβολής. Δεν υπακούουμε σε βλακώδη παραγγέλματα ανθρώπων που γνωρίζουμε το παρελθόν τους και έχουμε καταλάβει πολύ καλά το σκοτεινό μέλλον στο οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν!
Δεν κατεβάζουμε διακόπτες. Απαντάμε με το (υπεροκοστολογημένο έστω) ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ!

Χρέος, ΑΕΠ, Τρισέ, Ξεσκισέ, ευρωδραχμή... Από προχτές που μας ενέκρινε ο Τρισέ το χαρακίρι μας όλα βαίνουν πια καλώς!
Μπορούμε να υπερχρεωθούμε, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τον κοινωνικό ιστό, τα εργασιακά δικαιώματα, τις ασφαλιστικές προσδοκίες και την ελπίδα ανάσας της εργατικής και υπαλληλικής τάξης...απρόσκοπτα! Και να πανηγυρίσουμε γιαυτό...
ΟΥΣΤ ΛΑΜΟΓΙΑ!!!


Τελείως άσχετο, αλλά κοίταζα κάτι παλιά αποκόμματα εφημερίδων με τρομολαγνικά άρθρα για τις επιπτώσεις της κλωνοποίησης (τι θυμήθηκε τώρα...!).Τι θα είχαμε έναν ολόιδιο εαυτό, τι θα βγαίναν εταιρίες που θα μας κλωνοποιούσαν για να πηγαίνει ο κλώνος στη δουλειά και εμείς να καθόμαστε,τι θα φτιάχναν τον τέλειο άνθρωπο, τι θα ανέσταιναν τον Χίτλερ και τον Έλβις...Σενάρια επί σεναρίων. Και βέβαια οι φανατικοί πολέμιοι που θα αντιδρούσαν και θα μας γλίτωνων από όλα αυτά... Το μόνο που έχει γίνει μέχρι στιγμής είναι να τρώμε όλα τα κλωνοποιημένα και γενετικά κακοποιημένα σκατολοϊδια που αγοράζουμε από τα παγκόσμια υπερκαταστήματα και δεν έχουμε ιδέα τι είναι... Κατά τα άλλα καμιά βελτίωση και καμιά καταστροφή!

Άκουσα τον καινούργιο δίσκο της Μποφίλιου. Αν και θα ήθελα κάτι πιο βαθύ, πιο σπαρακτικό, πιο αληθινό ακόμα δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ήταν πολυαναμενόμενος και ανταποκρίθηκε επάξια στις προσδοκίες μου.
Πάρε μια γεύση:



Α, διάβασα και αυτό και μου έκανε εντύπωση, ρίχτου μια ματιά! (Δικαίωση Λιακόπουλου πάλι,έτσι....) Το απώτατο Ελληνιστικό Ιστορικό παρελθόν της Κίνας

Και δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και χάζεψα την πόλη μου μέσα από την συλλογή του AthensVille


Υ.γ.1 χρόνια πολλά σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου ιστολόγια και σε μια από τις πιο πολύτιμες παρουσίες (για μενα τουλάχιστον) στην ιστοχώρα! Στη Μελίτη μας!

Υ.γ.2 αν υποψιαστώ οτι θα χάσουμε το νταμπλ από Ατρόμητο, Ηρακλή, ΠΑΣ και Άρη ....θα κλειστώ στο Βατοπέδι!

Όσο μεγαλώνω (δες και προηγούμενη ανάρτηση) νομίζω ότι παρατηρώ πράγματα και αλλαγές που πριν από κάποιο καιρό θα τις απέκλεια.
Νομίζω όμως ότι δεν είμαι εγώ που χάνω τον εαυτό μου. Απλά έχω μάθει να ξεχωρίζω καλύτερα την ουσία και να μην "μπερδεύομαι" από τα ..."παραπλέυρως"!

Και βρήκα και παράδειγμα για να σου δώσω να καταλάβεις.
Θα κάνω ανάρτηση το Billy Jean του Μιχαλάκη του Τζάκσον!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα κομματιού που σιχαίνομαι ακόμα και το ρεφραίν. Ειδικά τόσο που έχει πολυπαιχτεί τελευταία το αλλάζω αμέσως μόλις μπει η εισαγωγή. (δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τον ...συχωρεμένο)

Δες το όμως έξω από όλον αυτόν τον συρφετό.
Άκουσε το σε μια άλλη εκτέλεση, με μια άλλη ματιά που του διώχνει την θολούρα και το υφάκι. Ξέχνα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα...

Και ίσως αυτήν του την εκδοχή την αγαπήσεις κι εσύ όπως άρχισα να την αγαπώ κι εγώ.

Για άλλη μια φορά σας προσκαλώ σε μια από τις πιο αγαπημένες μου στήλες σε αυτό το ιστολόγιο.
Στη στήλη που ανοίγουμε όλοι τις καρδιές και το μυαλό μας και γράφουμε λόγια χρωματιστά και σκέψεις, για δυό λέξεις ή μια φράση ζητάει όσα της αναλογούν...



Περιμένω λοιπόν τη συμβολή σας για να "εξημερώσουμε" τη φράση:

"Τελετές Ενηλικίωσης"

Γλυκές ή πικρές, απότομες ή πιο αργές από την βασανιστική κλεψύδρα της αναμονής, οριστικές ή περαστικές, "τελετές" που μας κάνουν να γυρίσουμε σελίδα ή απλά επιβεβαιώνουν τον αμετάκλητο δεσμό με το παιδί που υπάρχει μέσα μας...

Για να δούμε λοιπόν, τι έχετε εσείς να πείτε...
Παρακαλώ...

"Μικρούλι ήσουν μια σταλίτσα, όταν στην αγκαλιά μου σ΄έφεραν την άλλη μέρα που σε γέννησα. Με κοίταζες με μισάνοιχτα τα θολά ματάκια σου που προσπαθούσαν να γνωρίσουν την γυναίκα που 9 μήνες σε είχε μέσα της. Το ίδιο αναγνωριστικό ύφος είχε και η δική μου η ματιά πάνω σου! Ήταν η ημέρα που με ενηλικίωσες, και μούδωσες τον ρόλο της μητέρας!Ήμουν μόλις 23 χρονών..."

Φαντάζομαι την εξής σκηνή:

Ο Πλέσσας (ο Μίμης ντε) ταξιδεύει με το αεροπλάνο.
Το αεροπλάνο είναι γεμάτο από κόσμο που όμως -τι έκπληξη- δεν έχει πάει εκεί για τον Πλέσσα (!) αλλά για άλλη υπόθεση.
Ο Πλέσσας κάθεται ταπεινός και σεμνός σε μια ουράνια νιρβάνα στο κάθισμά του. Κάποια στιγμή η αεροσυνοδός αφού περάσει με τη σειρά από όλους τους επιβάτες φτάνει μπροστά στον Πλέσσα και τον ρωτάει: "Tea or coffee???"
Τότε ο μεγάλος μας μουσουργός ενώνει τις παλάμες σε μια στάση ικεσίας και ευγνωμοσύνης για την απέραντη τιμή (!!) και κοιτάζει εκστατικός την αεροσυνοδό.
Εκείνη έκπληκτη από το μονόπρακτο προσπαθεί να διατηρήσει ένα χαμόγελο ψυχραιμίας και τον ξαναρωταει: "Tea or coffee???"
Μετά την δεύτερη ερώτηση και με δάκρυα στα μάτια από τη συγκίνηση, ο μακάριος συνθέτης σηκώνεται με αργές κινήσεις απο το κάθισμά του και προχωράει κατά μήκος του διαδρόμου μέχρι το πιλοτήριο.
Εκεί στέκεται, γυρίζει προς το μέρος των επιβατών και κάνοντας μια αργή και βαθιά υπόκλιση (και με τις παλάμες πάντα ενωμένες σαν κινέζος μοναχός) μένει γερμένος όση ώρα χρειαστεί για να γευτεί την αναγνώριση, το χειροκρότημα, την υπέρτατη τιμή!!!
Στη συνέχεια και με φωνή τρεμάμενη από την ολύμπια δόξα, θα κάνει μια αναφορά στις γενιές που μεγάλωσαν με τα τραγούδια του και στην εξαιρετική ποιότητα της νέας γενιάς (η οποία του χαρίζει όλη αυτή την αναγνώριση φυσικά) και βέβαια θα συγχαρεί τους διοργανωτές αυτής της κοσμοϊστορικής εκδήλωσης της οποίας αναπόφευκτα και δικαιωματικά ήταν το επίκεντρο.

Υ.γ.1 ...ψιλοκόβουμε τον μαϊντανό...
Υ.γ.2 ...αν και δεν χρειαζόνταν τόση προσπάθεια καθώς ο μεγάλος μας μουσουργός έλαβε την τιμή που απαιτούνταν βραβεύοντας τον ....Αλκαίο!!!
Υ.γ.3 ...ναι δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω χθες βράδυ από το να δω το καραγκιοζιλίκι για την γιουροβίζιον

Είσαι στο αυτοκίνητο. Οδηγείς. Περνάς από μπροστά τους. Άλλοι έρχονται κοντά σου και κάτι προσπαθούν να επικοινωνήσουν, άλλοι στέκουν απρόσιτοι -στον κόσμο τους- και τραβάνε το βλέμμα σου. Είναι οι άνθρωποι της πόλης, αυτοί που στέκαν σαν τοτέμ στα πεζοδρόμιά της πριν η μαφία των φαναριών αναλάβει το εμπόριο επαιτείας και τους διώξει από τα "στέκια" της.

Ο βιολιστής της Κατεχάκη.
Τον έβρισκες στο φανάρι που έπιανες την Κατεχάκη από Ηλιούπολη. Με τον μάλλινο σκούφο, τα άσπρα μακριά μαλλιά και τα κιτρινισμένα γένια. Και το βιολί του. Δεν έπαιζε καλά. Ερχόνταν όμως πάντα στο παράθυρό σου να γρατσουνίσει τις χορδές του. Που προοδευτικά μειώνονταν. Και κάθε χορδή που έσπαγε μετέτρεπε το βιολί σε μια ακόμα παραφωνία της φασαρίας της πρωινής αυτοκινητοπομπής που σκαρφάλωνε την ανηφόρα για τις γραφειομάντρες της Κηφισίας. Μέχρι που έσπασαν όλες οι χορδές και κρατούσε το βιολί του σαν Σταυρό. Και όταν του είπα κάποτε ότι αφού δεν έχει χορδές γιατί επιμένει μου απάντησε: "Πριν ζητιάνευα για φαϊ, τώρα ζητιανεύω για χορδές."




Ο προσκυνητής της Υμηττού.
Τον βλέπεις τα πρωινά της Κυριακής (νωρίς κατά τις 9) να στέκεται στη γωνία της Υμηττού μετά τη Φορμίωνος (ξέρεις εκεί στην καφετέρια). Στέκεται σε στάση δέησης, ακίνητος με τα χέρια ανοιχτά-αντικριστά στο ύψος του κεφαλιού και στραμμένα στον ουρανό. Στέκεται έτσι για ώρα σε αυτόν τον "ακλόνητο χορό της βροχής" απέναντι από τον Άγιο Νικόλαο και περιμένει... Περιμένει να εισακουστεί...



Ο δωρικός κίονας της Παναγίτσας
Τον βρίσκεις στο φανάρι της Παναγίτσας στο Μπραχάμι πριν βγεις στην Βουλιαγμένης. Απογεύματα, αργίες, μέρες με κρύο και βροχή. Όποτε δεν τον διώχνει η μαφία των ασεβών λαθροπωλητών. Ξερακιανός, αμίλητος διακριτικός. Με μια πορτοκαλί σακούλα Ατλάντικ που έχει μέσα χαρτομάντηλα. Στέκεται κοντά στο παράθυρο για να τον δεις, σου δείχνει την πραγμάτια του αλλά ποτέ δεν σε πιέζει. Μην προσπαθήσεις να του δώσεις περισσότερα από όσα έχει κοστολογήσει το εμπόρευμά του. Μην προσπαθήσεις να του αφήσεις λεφτά χωρίς να πάρεις χαρτομάντηλα. Δεν δέχεται. Δεν δέχεται να προσβάλλεις την αξιοπρέπειά του. Και έτσι δεν σε αφήνει να προσβάλλεις και την δική σου...




Ο κ.Μιγιάγκι του ΗΣΑΠ στα Κάτω Πατήσια
Από τις πιο περίεργες φιγούρες της πόλης. Δεν είναι ζητιάνος. Ούτε θέλει κάτι από σένα. Αλλά όποιος χρησιμοποιεί τον ΗΣΑΠ στα Κ. Πατήσια ξέρει ότι στην πλατειούλα από πάνω, πολλά πρωινά είναι ένας περίεργος γκριζομάλης, γύρω στα 60 που φοράει φόρμα γυμναστικής και συνήθως και καπελάκι και κάνει τις ασκήσεις του. Θα τον δεις πάντα να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, να κάνει ζέσταμα, διατάσεις, κινήσεις καράτε και ότι άλλο προστάζει η ρυθμική μουσική που (σίγουρα) θα παίζει στη διαπασών μέσα στο κεφάλι του. Και να αποτελεί παράξενο θέαμα για τους Πακιστανούς που ξημερώνουν στα παγκάκια της πλατείας.



Ο τροβαδούρος των ΚΤΕΛ
Τον έβρισκες πιο παλιά στα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων. Ντυμμένος συνήθως με μια μακριά καμπαρντίνα και με μια μεγάλη τσάντα στον ώμο. Ερχόνταν με ένα cd στο χέρι και σου πρότεινε να αγοράσεις "καλό λαϊκό". "Για καλό λαϊκό" επαναλάμβανε και αν έστρεφες το βλέμμα σου προς αυτόν ερχόνταν πιο κοντά και σου ανέλυε πως ο ίδιος έβγαλε μόνος του αυτό το cd και πόσο παρότι είχε την φωνή την γνήσια τη λαϊκή, οι εταιρίες και τα κυκλώματα τον είχαν στην απέξω. Με 20€ στην αρχή 15 και 10€ προς το τέλος σου χάριζε ένα φάλτο άλλοθι απέναντι στην πλύση εγκεφάλου και τις playlist των ραδιοφώνων (και ας μην είχε ιδέα για όλα αυτά) και την αίσθηση του ανιχνευτή ταλέντων σε ένα ιδιότυπο greek idol. Ποτέ δεν υπέκυψα στον πειρασμό και ούτε είδα και κανέναν άλλον να αγοράζει. Μόνο κάποιοι επιβάτες (άντρες κυρίως, γύρω στα 50) του πιάναν την κουβέντα, παίρναν το δισκάκι στα χέρια τους και το περιεργάζονταν αλλά τελικά του το επέστρεφαν χτυπώντας τον συμπονετικά στον ώμο, λέγοντάς του φαντάζομαι δυό λόγια "κατανόησης" μεν αλλά δεν...

Δύσκολες μέρες...μέρες ταξιδιού

Ο παππούς Καημός "έφυγε"...
Μεγάλος στα χρόνια, μεγάλος σε όλα του.
Ήσυχος, με μόνη έγνοια τη γιαγιά που άφησε πίσω...

Ο παππούς Καημός "θα στέκεται πάντα πλάι μας".
Μου το υποσχέθηκε και τον εμπιστεύομαι..
Και τον χρειάζομαι...

Και εγώ υπόσχομαι να φροντίζω τη γιαγιά.
Γιατί ξέρω ότι σε εμάς πλέον την εμπιστεύτηκε .
Και μας χρειάζεται...

Στον πόλεμο του καθενός μας με τον θάνατο
μπορεί να κερδίσουμε πολλές μάχες,
αλλά στο τέλος θα είμαστε, αναπόφευκτα, χαμένοι.
Όσο χαμένος είναι άλλωστε και ο θάνατος στον πόλεμό του με τη Ζωή.
Όσες μάχες κι αν κερδίσει.

Επιτρέψτε μου να βάλω ένα link για τον παππού Καημό από τον Επαναστάτη. Πρόκειται για ένα μικρό διήγημα για εκείνον και την γιαγιά. Οι περισσότεροι από τους παλιούς φίλους θα το ξέρετε. Όμως είναι ο τρόπος μου να τον αποχαιρετίσω...:
ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΧΗ