Είσαι στο αυτοκίνητο. Οδηγείς. Περνάς από μπροστά τους. Άλλοι έρχονται κοντά σου και κάτι προσπαθούν να επικοινωνήσουν, άλλοι στέκουν απρόσιτοι -στον κόσμο τους- και τραβάνε το βλέμμα σου. Είναι οι άνθρωποι της πόλης, αυτοί που στέκαν σαν τοτέμ στα πεζοδρόμιά της πριν η μαφία των φαναριών αναλάβει το εμπόριο επαιτείας και τους διώξει από τα "στέκια" της.
Ο βιολιστής της Κατεχάκη.
Τον έβρισκες στο φανάρι που έπιανες την Κατεχάκη από Ηλιούπολη. Με τον μάλλινο σκούφο, τα άσπρα μακριά μαλλιά και τα κιτρινισμένα γένια. Και το βιολί του. Δεν έπαιζε καλά. Ερχόνταν όμως πάντα στο παράθυρό σου να γρατσουνίσει τις χορδές του. Που προοδευτικά μειώνονταν. Και κάθε χορδή που έσπαγε μετέτρεπε το βιολί σε μια ακόμα παραφωνία της φασαρίας της πρωινής αυτοκινητοπομπής που σκαρφάλωνε την ανηφόρα για τις γραφειομάντρες της Κηφισίας. Μέχρι που έσπασαν όλες οι χορδές και κρατούσε το βιολί του σαν Σταυρό. Και όταν του είπα κάποτε ότι αφού δεν έχει χορδές γιατί επιμένει μου απάντησε: "Πριν ζητιάνευα για φαϊ, τώρα ζητιανεύω για χορδές."
Ο προσκυνητής της Υμηττού.
Τον βλέπεις τα πρωινά της Κυριακής (νωρίς κατά τις 9) να στέκεται στη γωνία της Υμηττού μετά τη Φορμίωνος (ξέρεις εκεί στην καφετέρια). Στέκεται σε στάση δέησης, ακίνητος με τα χέρια ανοιχτά-αντικριστά στο ύψος του κεφαλιού και στραμμένα στον ουρανό. Στέκεται έτσι για ώρα σε αυτόν τον "ακλόνητο χορό της βροχής" απέναντι από τον Άγιο Νικόλαο και περιμένει... Περιμένει να εισακουστεί...
Ο δωρικός κίονας της Παναγίτσας
Τον βρίσκεις στο φανάρι της Παναγίτσας στο Μπραχάμι πριν βγεις στην Βουλιαγμένης. Απογεύματα, αργίες, μέρες με κρύο και βροχή. Όποτε δεν τον διώχνει η μαφία των ασεβών λαθροπωλητών. Ξερακιανός, αμίλητος διακριτικός. Με μια πορτοκαλί σακούλα Ατλάντικ που έχει μέσα χαρτομάντηλα. Στέκεται κοντά στο παράθυρο για να τον δεις, σου δείχνει την πραγμάτια του αλλά ποτέ δεν σε πιέζει. Μην προσπαθήσεις να του δώσεις περισσότερα από όσα έχει κοστολογήσει το εμπόρευμά του. Μην προσπαθήσεις να του αφήσεις λεφτά χωρίς να πάρεις χαρτομάντηλα. Δεν δέχεται. Δεν δέχεται να προσβάλλεις την αξιοπρέπειά του. Και έτσι δεν σε αφήνει να προσβάλλεις και την δική σου...
Ο κ.Μιγιάγκι του ΗΣΑΠ στα Κάτω Πατήσια
Από τις πιο περίεργες φιγούρες της πόλης. Δεν είναι ζητιάνος. Ούτε θέλει κάτι από σένα. Αλλά όποιος χρησιμοποιεί τον ΗΣΑΠ στα Κ. Πατήσια ξέρει ότι στην πλατειούλα από πάνω, πολλά πρωινά είναι ένας περίεργος γκριζομάλης, γύρω στα 60 που φοράει φόρμα γυμναστικής και συνήθως και καπελάκι και κάνει τις ασκήσεις του. Θα τον δεις πάντα να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, να κάνει ζέσταμα, διατάσεις, κινήσεις καράτε και ότι άλλο προστάζει η ρυθμική μουσική που (σίγουρα) θα παίζει στη διαπασών μέσα στο κεφάλι του. Και να αποτελεί παράξενο θέαμα για τους Πακιστανούς που ξημερώνουν στα παγκάκια της πλατείας.
Ο τροβαδούρος των ΚΤΕΛ
Τον έβρισκες πιο παλιά στα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων. Ντυμμένος συνήθως με μια μακριά καμπαρντίνα και με μια μεγάλη τσάντα στον ώμο. Ερχόνταν με ένα cd στο χέρι και σου πρότεινε να αγοράσεις "καλό λαϊκό". "Για καλό λαϊκό" επαναλάμβανε και αν έστρεφες το βλέμμα σου προς αυτόν ερχόνταν πιο κοντά και σου ανέλυε πως ο ίδιος έβγαλε μόνος του αυτό το cd και πόσο παρότι είχε την φωνή την γνήσια τη λαϊκή, οι εταιρίες και τα κυκλώματα τον είχαν στην απέξω. Με 20€ στην αρχή 15 και 10€ προς το τέλος σου χάριζε ένα φάλτο άλλοθι απέναντι στην πλύση εγκεφάλου και τις playlist των ραδιοφώνων (και ας μην είχε ιδέα για όλα αυτά) και την αίσθηση του ανιχνευτή ταλέντων σε ένα ιδιότυπο greek idol. Ποτέ δεν υπέκυψα στον πειρασμό και ούτε είδα και κανέναν άλλον να αγοράζει. Μόνο κάποιοι επιβάτες (άντρες κυρίως, γύρω στα 50) του πιάναν την κουβέντα, παίρναν το δισκάκι στα χέρια τους και το περιεργάζονταν αλλά τελικά του το επέστρεφαν χτυπώντας τον συμπονετικά στον ώμο, λέγοντάς του φαντάζομαι δυό λόγια "κατανόησης" μεν αλλά δεν...
Ο βιολιστής της Κατεχάκη.
Τον έβρισκες στο φανάρι που έπιανες την Κατεχάκη από Ηλιούπολη. Με τον μάλλινο σκούφο, τα άσπρα μακριά μαλλιά και τα κιτρινισμένα γένια. Και το βιολί του. Δεν έπαιζε καλά. Ερχόνταν όμως πάντα στο παράθυρό σου να γρατσουνίσει τις χορδές του. Που προοδευτικά μειώνονταν. Και κάθε χορδή που έσπαγε μετέτρεπε το βιολί σε μια ακόμα παραφωνία της φασαρίας της πρωινής αυτοκινητοπομπής που σκαρφάλωνε την ανηφόρα για τις γραφειομάντρες της Κηφισίας. Μέχρι που έσπασαν όλες οι χορδές και κρατούσε το βιολί του σαν Σταυρό. Και όταν του είπα κάποτε ότι αφού δεν έχει χορδές γιατί επιμένει μου απάντησε: "Πριν ζητιάνευα για φαϊ, τώρα ζητιανεύω για χορδές."
Ο προσκυνητής της Υμηττού.
Τον βλέπεις τα πρωινά της Κυριακής (νωρίς κατά τις 9) να στέκεται στη γωνία της Υμηττού μετά τη Φορμίωνος (ξέρεις εκεί στην καφετέρια). Στέκεται σε στάση δέησης, ακίνητος με τα χέρια ανοιχτά-αντικριστά στο ύψος του κεφαλιού και στραμμένα στον ουρανό. Στέκεται έτσι για ώρα σε αυτόν τον "ακλόνητο χορό της βροχής" απέναντι από τον Άγιο Νικόλαο και περιμένει... Περιμένει να εισακουστεί...
Ο δωρικός κίονας της Παναγίτσας
Τον βρίσκεις στο φανάρι της Παναγίτσας στο Μπραχάμι πριν βγεις στην Βουλιαγμένης. Απογεύματα, αργίες, μέρες με κρύο και βροχή. Όποτε δεν τον διώχνει η μαφία των ασεβών λαθροπωλητών. Ξερακιανός, αμίλητος διακριτικός. Με μια πορτοκαλί σακούλα Ατλάντικ που έχει μέσα χαρτομάντηλα. Στέκεται κοντά στο παράθυρο για να τον δεις, σου δείχνει την πραγμάτια του αλλά ποτέ δεν σε πιέζει. Μην προσπαθήσεις να του δώσεις περισσότερα από όσα έχει κοστολογήσει το εμπόρευμά του. Μην προσπαθήσεις να του αφήσεις λεφτά χωρίς να πάρεις χαρτομάντηλα. Δεν δέχεται. Δεν δέχεται να προσβάλλεις την αξιοπρέπειά του. Και έτσι δεν σε αφήνει να προσβάλλεις και την δική σου...
Ο κ.Μιγιάγκι του ΗΣΑΠ στα Κάτω Πατήσια
Από τις πιο περίεργες φιγούρες της πόλης. Δεν είναι ζητιάνος. Ούτε θέλει κάτι από σένα. Αλλά όποιος χρησιμοποιεί τον ΗΣΑΠ στα Κ. Πατήσια ξέρει ότι στην πλατειούλα από πάνω, πολλά πρωινά είναι ένας περίεργος γκριζομάλης, γύρω στα 60 που φοράει φόρμα γυμναστικής και συνήθως και καπελάκι και κάνει τις ασκήσεις του. Θα τον δεις πάντα να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, να κάνει ζέσταμα, διατάσεις, κινήσεις καράτε και ότι άλλο προστάζει η ρυθμική μουσική που (σίγουρα) θα παίζει στη διαπασών μέσα στο κεφάλι του. Και να αποτελεί παράξενο θέαμα για τους Πακιστανούς που ξημερώνουν στα παγκάκια της πλατείας.
Ο τροβαδούρος των ΚΤΕΛ
Τον έβρισκες πιο παλιά στα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων. Ντυμμένος συνήθως με μια μακριά καμπαρντίνα και με μια μεγάλη τσάντα στον ώμο. Ερχόνταν με ένα cd στο χέρι και σου πρότεινε να αγοράσεις "καλό λαϊκό". "Για καλό λαϊκό" επαναλάμβανε και αν έστρεφες το βλέμμα σου προς αυτόν ερχόνταν πιο κοντά και σου ανέλυε πως ο ίδιος έβγαλε μόνος του αυτό το cd και πόσο παρότι είχε την φωνή την γνήσια τη λαϊκή, οι εταιρίες και τα κυκλώματα τον είχαν στην απέξω. Με 20€ στην αρχή 15 και 10€ προς το τέλος σου χάριζε ένα φάλτο άλλοθι απέναντι στην πλύση εγκεφάλου και τις playlist των ραδιοφώνων (και ας μην είχε ιδέα για όλα αυτά) και την αίσθηση του ανιχνευτή ταλέντων σε ένα ιδιότυπο greek idol. Ποτέ δεν υπέκυψα στον πειρασμό και ούτε είδα και κανέναν άλλον να αγοράζει. Μόνο κάποιοι επιβάτες (άντρες κυρίως, γύρω στα 50) του πιάναν την κουβέντα, παίρναν το δισκάκι στα χέρια τους και το περιεργάζονταν αλλά τελικά του το επέστρεφαν χτυπώντας τον συμπονετικά στον ώμο, λέγοντάς του φαντάζομαι δυό λόγια "κατανόησης" μεν αλλά δεν...
3 σχόλια:
Kαημέ μου,μέχρι και τα παλιά τοτέμ της πόλης μας αναπολείς... Τις μόνιμες φιγούρες αυτές των δρόμων δεν τις θυμάμαι, ίσως γιατί δεν περνούσα απ'εκεί, όμως η περιγραφή σου ήταν τόσο χαρακτηριστική που τους νοστάλγησα κι'εγώ!:)
Και'μένα η παρατηρητικότητά σου μού'κανε περισσότερο εντύπωση πως καταγράφεις και αναλύεις τις φιγούρες γύρω σου.Περιγραφικότατος όπως τις γραφικές φιγούρες που μας παρουσίασες!!
Καλό σου βράδυ!!
Καημέ μου,
πάντα θα υπάρχουν οι χαρακτηριστικοί "τύποι" της Αθήνας ή της επαρχίας. Πάντα υπήρχαν. Δεν ζούμε χωρίς αυτούς κι εκείνοι δεν ζουν χωρίς εμάς.
Πάντως η προσέγγισή σου με εντυπωσιάζει, έτσι καθώς είναι τόσο γλαφυρή και ρομαντική, ίσως και κάπως μελαγχολική, όπως άλλωστε και η ζωή εκείνων των ανθρώπων...
Φιλιά πολλά, με γλυκιά καληνύχτα.