Για άλλη μια φορά σας προσκαλώ σε μια από τις πιο αγαπημένες μου στήλες σε αυτό το ιστολόγιο.
Στη στήλη που ανοίγουμε όλοι τις καρδιές και το μυαλό μας και γράφουμε λόγια χρωματιστά και σκέψεις, για δυό λέξεις ή μια φράση ζητάει όσα της αναλογούν...
Περιμένω λοιπόν τη συμβολή σας για να "εξημερώσουμε" τη φράση:
"Τελετές Ενηλικίωσης"
Γλυκές ή πικρές, απότομες ή πιο αργές από την βασανιστική κλεψύδρα της αναμονής, οριστικές ή περαστικές, "τελετές" που μας κάνουν να γυρίσουμε σελίδα ή απλά επιβεβαιώνουν τον αμετάκλητο δεσμό με το παιδί που υπάρχει μέσα μας...
Για να δούμε λοιπόν, τι έχετε εσείς να πείτε...
Παρακαλώ...
"Μικρούλι ήσουν μια σταλίτσα, όταν στην αγκαλιά μου σ΄έφεραν την άλλη μέρα που σε γέννησα. Με κοίταζες με μισάνοιχτα τα θολά ματάκια σου που προσπαθούσαν να γνωρίσουν την γυναίκα που 9 μήνες σε είχε μέσα της. Το ίδιο αναγνωριστικό ύφος είχε και η δική μου η ματιά πάνω σου! Ήταν η ημέρα που με ενηλικίωσες, και μούδωσες τον ρόλο της μητέρας!Ήμουν μόλις 23 χρονών..."
Στη στήλη που ανοίγουμε όλοι τις καρδιές και το μυαλό μας και γράφουμε λόγια χρωματιστά και σκέψεις, για δυό λέξεις ή μια φράση ζητάει όσα της αναλογούν...
Περιμένω λοιπόν τη συμβολή σας για να "εξημερώσουμε" τη φράση:
"Τελετές Ενηλικίωσης"
Γλυκές ή πικρές, απότομες ή πιο αργές από την βασανιστική κλεψύδρα της αναμονής, οριστικές ή περαστικές, "τελετές" που μας κάνουν να γυρίσουμε σελίδα ή απλά επιβεβαιώνουν τον αμετάκλητο δεσμό με το παιδί που υπάρχει μέσα μας...
Για να δούμε λοιπόν, τι έχετε εσείς να πείτε...
Παρακαλώ...
"Μικρούλι ήσουν μια σταλίτσα, όταν στην αγκαλιά μου σ΄έφεραν την άλλη μέρα που σε γέννησα. Με κοίταζες με μισάνοιχτα τα θολά ματάκια σου που προσπαθούσαν να γνωρίσουν την γυναίκα που 9 μήνες σε είχε μέσα της. Το ίδιο αναγνωριστικό ύφος είχε και η δική μου η ματιά πάνω σου! Ήταν η ημέρα που με ενηλικίωσες, και μούδωσες τον ρόλο της μητέρας!Ήμουν μόλις 23 χρονών..."
Kariatida 62
Ημέρα της ενηλικίωσης λοιπόν...
Είχα σταθεί ώρες πάνω από κάποια φιλοσοφική φράση που έλεγε: "Ενηλικιώνεται κάποιος πραγματικά, όταν χάσει τους γονείς του. Τότε συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πια παιδί".
Πικρή φράση αλλά νομίζω απόλυτα αληθινή...
Εγώ θα πρόσθετα ότι, ένιωσα ενήλικη, όταν για πρώτη φορά, οι γονείς μου, χρειάστηκαν τη βοήθειά μου και τη στήριξή μου σε κάτι...
Είχα σταθεί ώρες πάνω από κάποια φιλοσοφική φράση που έλεγε: "Ενηλικιώνεται κάποιος πραγματικά, όταν χάσει τους γονείς του. Τότε συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πια παιδί".
Πικρή φράση αλλά νομίζω απόλυτα αληθινή...
Εγώ θα πρόσθετα ότι, ένιωσα ενήλικη, όταν για πρώτη φορά, οι γονείς μου, χρειάστηκαν τη βοήθειά μου και τη στήριξή μου σε κάτι...
Μελίτη
Τελετή ενηλικίωσης, μια μετάβαση από το πριν στο "τώρα", το πιο πραγματικό...Μετάβαση στη γυμνή αλήθεια. Εκεί που είσαι μόνος. Το πρώτο συμβάν που αντιμέτωπίζεις μόνος, χωρίς να ξέρουν οι άλλοι, χωρίς να μπορείς να το μεταφέρεις. Πόδια που στέκονται χωρίς βοήθεια, ισορροπία που οφείλεις να βρεις και να κρατήσεις... Μεγαλώνεις, και για πρώτη φορά είσαι εσύ κι η ζωή σου, η ζωή σου κι εσύ, οι δυο σας, μόνο...
Πρωτόπλαστη
Τελετές ενηλικίωσης. Άλλοτε σπουδαίες και στομφώδεις, άλλοτε καθημερινές και αθόρυβες που χαράζουν όμως σαν σκληρό διαμάντι την ανυποψίαστη ψυχή μας.
Να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και να βρίσκεις λογαριασμούς στ' όνομά σου (που σου φαίνεται και βουνό να τους πληρώσεις),
να νοιάζεσαι μήπως τη νύχτα βρέξει για να μαζέψεις τα ρούχα,
να παίρνεις τηλέφωνο τους γονείς να δεις αν τους χάλασε τα φυτά η κακοκαιρία,
να σε παίρνουν εκείνοι και να βιάζεσαι να τους κλείσεις,
να μην κατεβάζεις τα σκουπίδια (ειδικά όταν σε πιάνει το παράπονο ότι δεν βρίσκεται άλλος να το κάνει αυτό για σένα)
να ακούς συζητήσεις στο γραφείο από συναδέλφους για τα μικρά τους και τα σχολειά τους και τα φροντιστήρια τους και να νιώθεις ακόμα πιο πολύ παιδί
να σε νοιάζουν τα φορολογικά και τα ασφαλιστικά
να έχεις αγοράσει καινούργιο παιχνίδι εδώ και μια βδομάδα για το Playstation και να μην το έχεις ακόμα ανοίξει...
(η λίστα δεν -θα μπορούσε να- είναι εξαντλητική, η ζωή καμιά φορά όμως είναι).
Το ερώτημα δεν είναι (πλέον) αν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό είναι το τίμημα. Το έπαθλο όμως...ποιό είναι;;;;
Να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και να βρίσκεις λογαριασμούς στ' όνομά σου (που σου φαίνεται και βουνό να τους πληρώσεις),
να νοιάζεσαι μήπως τη νύχτα βρέξει για να μαζέψεις τα ρούχα,
να παίρνεις τηλέφωνο τους γονείς να δεις αν τους χάλασε τα φυτά η κακοκαιρία,
να σε παίρνουν εκείνοι και να βιάζεσαι να τους κλείσεις,
να μην κατεβάζεις τα σκουπίδια (ειδικά όταν σε πιάνει το παράπονο ότι δεν βρίσκεται άλλος να το κάνει αυτό για σένα)
να ακούς συζητήσεις στο γραφείο από συναδέλφους για τα μικρά τους και τα σχολειά τους και τα φροντιστήρια τους και να νιώθεις ακόμα πιο πολύ παιδί
να σε νοιάζουν τα φορολογικά και τα ασφαλιστικά
να έχεις αγοράσει καινούργιο παιχνίδι εδώ και μια βδομάδα για το Playstation και να μην το έχεις ακόμα ανοίξει...
(η λίστα δεν -θα μπορούσε να- είναι εξαντλητική, η ζωή καμιά φορά όμως είναι).
Το ερώτημα δεν είναι (πλέον) αν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό είναι το τίμημα. Το έπαθλο όμως...ποιό είναι;;;;
(plus) ...το να βλέπεις την ομάδα σου να ισοπεδώνει τον μεγάλο (κατ' ευφημισμό) αντίπαλό της, αλλά να χάνει και -ενώ θέλεις να τα σπάσεις όλα- να παραδέχεσαι ότι "έτσι είναι η μπάλα!"
Να ξυπνάς με το άγχος οτι θα αργήσεις στο γραφείο, οτι πρέπει να πληρώσεις το λογαριασμό πριν να λήξει, οτι καλό είναι να περάσεις να πεις μια καλημέρα στη μαμά και το μπαμπά γιατί μεγαλώνουν και δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και προχθές παραπονούνταν οτι πονάνε τα χέρια τους...
Μεγαλώνεις και όταν κοιτάς στον καθρέφτη βλέπεις το πρόσωπο του παιδικού σου ήρωα...όταν χρόνια πρίν μονολογούσες οτι θα κατακτήσεις τον κόσμο μεγαλώνοντας και τώρα αναρωτιέσαι αν έχεις ακόμα το χρόνο και την διάθεση και την ικανότητα...
Κι όμως πάντα μεγαλώνουμε και κάθε στιγμή είμαστε λίγο μικρότερο από οσο θα είμαστε λίγα δευτερόλεπτα μετά...
Θα ήθελα να μείνω μικρή. Θα ήθελα να σταματήσω το χρόνο. Να μπορούσα να πάρω ένα μαγικό κατσαβιδάκι και να επέμβω λίγο στην μηχανή του χρόνου. Οι δείκτες του ρολογιού να πάψουν να γυρίζουν. Να τον γυρίσω σε παιδικές στιγμές, σε παραλίες ονειρικές, όταν η έννοια μου ήταν τα κουβαδάκια μου και το να χτίζω κόσμους στην άμμο, έπειτα να τους διαλύω μόνη μου και μετά να ξεκαρδίζομαι στα γέλια..
Η ενηλικίωση έρχεται και σε ταρακουνά. Σου φανερώνει πως η ζωή κάποιες φορές είναι ένα παιχνίδι με στημένους όρους, με προκαθορισμένες κινήσεις.. και εσύ αισθάνεσαι ως ένα απλό πιόνι.. που θέλοντας και μη, εντάσσεται… και αναγκάζεσαι να «πληρώσεις».. Η ενηλικίωση σχεδόν ποτέ δεν είναι πονόψυχη μαζί σου. Γεμάτη ευθύνες, υποχρεώσεις και όταν σκουραίνουν τα πράγματα, με αδιέξοδα, χρέη μαζεμένα, που άλλοι τα έφαγαν, εσύ όμως θα τα επωμιστείς..
Καημός
Να ξυπνάς με το άγχος οτι θα αργήσεις στο γραφείο, οτι πρέπει να πληρώσεις το λογαριασμό πριν να λήξει, οτι καλό είναι να περάσεις να πεις μια καλημέρα στη μαμά και το μπαμπά γιατί μεγαλώνουν και δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και προχθές παραπονούνταν οτι πονάνε τα χέρια τους...
Μεγαλώνεις και όταν κοιτάς στον καθρέφτη βλέπεις το πρόσωπο του παιδικού σου ήρωα...όταν χρόνια πρίν μονολογούσες οτι θα κατακτήσεις τον κόσμο μεγαλώνοντας και τώρα αναρωτιέσαι αν έχεις ακόμα το χρόνο και την διάθεση και την ικανότητα...
Κι όμως πάντα μεγαλώνουμε και κάθε στιγμή είμαστε λίγο μικρότερο από οσο θα είμαστε λίγα δευτερόλεπτα μετά...
OneHappyDot
Αν και είχε προηγηθεί τελετή γάμου εντούτοις ένιωθα ακροατής στο γάμο μου.Νόμιζα δεν ήταν δικός μου κάποιο όνειρο ζούσα.Όταν μετά κάποιους μήνες κρατούσα το νεογέννητο γιο μου ένιωσα φοβερή ευθύνη απέναντι στ'αδύνατο πλάσμα που ζητούσε τα πάντα απο μένα και'γω μόνο 18χρονών ούτε καν ενήλικη!
Θα ήθελα να μείνω μικρή. Θα ήθελα να σταματήσω το χρόνο. Να μπορούσα να πάρω ένα μαγικό κατσαβιδάκι και να επέμβω λίγο στην μηχανή του χρόνου. Οι δείκτες του ρολογιού να πάψουν να γυρίζουν. Να τον γυρίσω σε παιδικές στιγμές, σε παραλίες ονειρικές, όταν η έννοια μου ήταν τα κουβαδάκια μου και το να χτίζω κόσμους στην άμμο, έπειτα να τους διαλύω μόνη μου και μετά να ξεκαρδίζομαι στα γέλια..
Η ενηλικίωση έρχεται και σε ταρακουνά. Σου φανερώνει πως η ζωή κάποιες φορές είναι ένα παιχνίδι με στημένους όρους, με προκαθορισμένες κινήσεις.. και εσύ αισθάνεσαι ως ένα απλό πιόνι.. που θέλοντας και μη, εντάσσεται… και αναγκάζεσαι να «πληρώσεις».. Η ενηλικίωση σχεδόν ποτέ δεν είναι πονόψυχη μαζί σου. Γεμάτη ευθύνες, υποχρεώσεις και όταν σκουραίνουν τα πράγματα, με αδιέξοδα, χρέη μαζεμένα, που άλλοι τα έφαγαν, εσύ όμως θα τα επωμιστείς..
12 σχόλια:
Θα προτιμούσα πρώτος να σύρεις τον χορό για να μας δείξεις τα βήματά του...αλλά πάλι,τον ρυθμό νομίζω ότι τον έπιασα και να πώς θα τον χορέψω:
"Μικρούλι ήσουν μια σταλίτσα, όταν στην αγκαλιά μου σ΄έφεραν την άλλη μέρα που σε γέννησα. Με κοίταζες με μισάνοιχτα τα θολά ματάκια σου που προσπαθούσαν να γνωρίσουν την γυναίκα που 9 μήνες σε είχε μέσα της. Το ίδιο αναγνωριστικό ύφος είχε και η δική μου η ματιά πάνω σου! Ήταν η ημέρα που με ενηλικίωσες, και μούδωσες τον ρόλο της μητέρας!Ήμουν μόλις 23 χρονών..."
@kariatida, όχι μόνο έπιασες τον ρυθμό αλλά σαν περήφανος πρωτοχορευτής ορίζεις τον τρόπο και το ύφος. Θα σε ακολουθήσουμε...
Ημέρα της ενηλικίωσης λοιπόν...
Είχα σταθεί ώρες πάνω από κάποια φιλοσοφική φράση που έλεγε: "Ενηλικιώνεται κάποιος πραγματικά, όταν χάσει τους γονείς του. Τότε συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πια παιδί".
Πικρή φράση αλλά νομίζω απόλυτα αληθινή...
Εγώ θα πρόσθετα ότι, ένιωσα ενήλικη, όταν για πρώτη φορά, οι γονείς μου, χρειάστηκαν τη βοήθειά μου και τη στήριξή μου σε κάτι...
Αγαπημένε μου Καημέ σου εύχομαι να περάσεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.!!
@Μελίτη, Μελίτη μου αγαπημένη σε ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σου. Είναι μη διαπραγματεύσιμη άλλωστε! Χωρίς φίλους σαν εσένα δεν έχει νόημα αυτή η στήλη.
Με ενθουσίασε πολύ η αντίστοιξη με την Καρυάτιδα!
Η γέννηση του δικού σου παιδιού ισχυρίζεται εκείνη, η ανάγκη της φροντίδας των δικών σου γονιών εσύ...
Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η συνέχεια...
Τελετή ενηλικίωσης, μια μετάβαση από το πριν στο "τώρα", το πιο πραγματικό...Μετάβαση στη γυμνή αλήθεια. Εκεί που είσαι μόνος. Το πρώτο συμβάν που αντιμέτωπίζεις μόνος, χωρίς να ξέρουν οι άλλοι, χωρίς να μπορείς να το μεταφέρεις. Πόδια που στέκονται χωρίς βοήθεια, ισορροπία που οφείλεις να βρεις και να κρατήσεις... Μεγαλώνεις, και για πρώτη φορά είσαι εσύ κι η ζωή σου, η ζωή σου κι εσύ, οι δυο σας, μόνο...
Καλή εβδομάδα γλυκέ μου καημέ!
@Πρωτόπλαστη, "Πόδια που στέκονται χωρίς βοήθεια, ισορροπία που οφείλεις να βρεις και να κρατήσεις... ", πολύ μου άρεσε αυτό. Καλή εβδομάδα και σε σένα αγαπημένη μου Πρωτόπλαστη που ξέρεις τόσο καλά να παίζεις με τις λέξεις!
Τελετές ενηλικίωσης...
Να ξυπνάς με το άγχος οτι θα αργήσεις στο γραφείο, οτι πρέπει να πληρώσεις το λογαριασμό πριν να λήξει, οτι καλό είναι να περάσεις να πεις μια καλημέρα στη μαμά και το μπαμπά γιατί μεγαλώνουν και δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και προχθές παραπονούνταν οτι πονάνε τα χέρια τους...
Μεγαλώνεις και όταν κοιτάς στον καθρέφτη βλέπεις το πρόσωπο του παιδικού σου ήρωα...όταν χρόνια πρίν μονολογούσες οτι θα κατακτήσεις τον κόσμο μεγαλώνοντας και τώρα αναρωτιέσαι αν έχεις ακόμα το χρόνο και την διάθεση και την ικανότητα...
Κι όμως πάντα μεγαλώνουμε και κάθε στιγμή είμαστε λίγο μικρότερο από οσο θα είμαστε λίγα δευτερόλεπτα μετά...
Σε φιλώ πολύ γλυκά κι ας περάσατε δύσκολα χθες βράδυ!
Αν και είχε προηγηθεί τελετή γάμου εντούτοις ένιωθα ακροατής στο γάμο μου.Νόμιζα δεν ήταν δικός μου κάποιο όνειρο ζούσα.Όταν μετά κάποιους μήνες κρατούσα το νεογέννητο γιο μου ένιωσα φοβερή ευθύνη απέναντι στ'αδύνατο πλάσμα που ζητούσε τα πάντα απο μένα και'γω μόνο 18χρονών ούτε καν ενήλικη!
Καλό βράδυ με φιλιά θαλασσινά!
@one happy dot, καλησπέρα αγαπημένη τελίτσα! Θα γίνω μελό αλλά να ξέρεις ότι μου λείπεις! Σε ευχαριστώ για όσα έγραψες.Θα κατακτήσεις τον κόσμο είμαι σίγουρος, αλλά και να μην τα καταφέρεις θα βρεις τον τρόπο να σκάσεις ένα πονηρό χαμόγελο λερωμένο από μια κουταλιά Νουτέλα! ; ))))))))
@zoyzoy, σε διαβεβαιώ ότι αυτό το αδύνατο πλάσμα-που τώρα είναι ένας τρομερός μαχητής στην υπηρεσία της πατρίδος- σε χρειάζεται και πιστεύει ότι εσύ για εκείνον μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, τώρα περισσότερο από τότε. Μόνο που δεν είναι ανάγκη να του το δείξεις ούτε και θα το παραδεχτεί μπροστά σου ποτέ. Καλό βράδυ και σε σένα!!!
Θα ήθελα να μείνω μικρή. Θα ήθελα να σταματήσω το χρόνο. Να μπορούσα να πάρω ένα μαγικό κατσαβιδάκι και να επέμβω λίγο στην μηχανή του χρόνου. Οι δείκτες του ρολογιού να πάψουν να γυρίζουν. Να τον γυρίσω σε παιδικές στιγμές, σε παραλίες ονειρικές, όταν η έννοια μου ήταν τα κουβαδάκια μου και το να χτίζω κόσμους στην άμμο, έπειτα να τους διαλύω μόνη μου και μετά να ξεκαρδίζομαι στα γέλια..
Η ενηλικίωση έρχεται και σε ταρακουνά. Σου φανερώνει πως η ζωή κάποιες φορές είναι ένα παιχνίδι με στημένους όρους, με προκαθορισμένες κινήσεις.. και εσύ αισθάνεσαι ως ένα απλό πιόνι.. που θέλοντας και μη, εντάσσεται… και αναγκάζεσαι να «πληρώσεις».. Η ενηλικίωση σχεδόν ποτέ δεν είναι πονόψυχη μαζί σου. Γεμάτη ευθύνες, υποχρεώσεις και όταν σκουραίνουν τα πράγματα, με αδιέξοδα, χρέη μαζεμένα, που άλλοι τα έφαγαν, εσύ όμως θα τα επωμιστείς..
@roadartist, η αλήθεια ποτέ δεν είναι αργοπορημένη! Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου! Την είχε ανάγκη η ανάρτησή μου αυτή την άρνηση!!