http://www.bookmarkcy.com/shop/images/003286.JPG

Αυτές τις μέρες διαβάζω μετά μανίας, ακόμα και στα φανάρια (ξέρω θα προσέχω, μη φωνάζεις) το καταπληκτικό βιβλίο του Στίβεν Πρεσσφιλντ: "Άνεμοι Πολέμου" που αναφέρεται στον Αλκιβιάδη και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Και κάνω κάποιες σκόρπιες σκέψεις.

Πως για παράδειγμα για τον Πελοποννησιακό πόλεμο ποτέ δεν μας είπαν δυό κουβέντες παραπάνω σ' αυτά τα σχολεία που πηγαίναμε.
Δεν μας είπανε για αυτόν τον άντρα, τον Αλκιβιάδη. Για την προσωπικότητα και την ζωή του. Για την Αθήνα της Δημοκρατίας και της Ηγεμονίας, για τη Σπάρτη, για τα χρόνια μετά τα Μηδικά και πριν τον Αλέξανδρο.
Και νομίζω ότι μπορούσαμε πάρα πολλά να διδαχτούμε. Πάρα πολλά.
(το βιβλίο είναι θησαυρός το συστήνω ανεπιφύλακτα ίσως το καλύτερο από όλα του κορυφαίου Πρεσσφιλντ)

Σκέφτομαι ακόμα πόσο σημαντικό είναι που μπορεί ένα βιβλίο να μας ξεκολλήσει από αυτή τη ραχιτική στάση απέναντι στην οθόνη (τηλεόραση ή υπολογιστής) και να μπει με το έτσι θέλω (και επειδή το αξίζει) στην καθημερινότητά μας.

Από την άλλη πάλι μου έρχεται στο μυαλό η ταινία 300. Που αν τη συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες χολιγουντιανές παραγωγές με "ελληνικό" θέμα μας φέρθηκε και καλά (ούτε μπάι Αλέξανδρος, ούτε ο Αχιλλέας στο Δούρειο Ίππο ούτε τίποτα. Με λάθη και υπερβολές βέβαια αλλά... ψιλοπράγματα)
Και σκέφτομαι ότι χάθηκε η ευκαιρία και αντί να μείνει ανεξίτηλη σε όλη την ανθρωπότητα η φράση: "Μολών Λαβέ" (δες, θες δε θες, το βίντεο για να καταλάβεις από γραμματικής συντακτικής και εννοιολογικής πλευράς την πολυπλοκότητα και τη σπουδαιότητά της) έμεινε η βλακώδης εικόνα με τον Leo να κλωτσάει τον απεσταλμένο και να του λέει: This is Sparta...(πόσο λίγο...)


Ταυτόχρονα ακούω ότι ένας συνάνθρωπός μου, υδραυλικός, πέθανε όταν ξεφόρτωνε υλικά οικοδομής.
Από ανταλλαγή πυρών μεταξύ αστυνομικών και κακοποιών οι οποίοι πέταξαν 6 (ναι έξι!) χειροβομβίδες. Και έχουμε και δύο αστυνομικούς τραυματίες.
Δεν θα σταθώ στις εθνικότητες. Όχι αυτή τη στιγμή.
Θα σταθώ στο ότι έγινε λίγο πιο πέρα από τη γειτονιά μου.
Στο οτι θα μπορούσα να είμαι εγώ, να είσαι εσύ.
Αλλά μιας και δεν ήμασταν εμείς...
Θα το δούμε το βράδυ στα δελτία, θα αηδιάσουμε, θα κατηγορήσουμε..
Και μετά θα αλλάξουμε κανάλι να δούμε κάτι πιο ελαφρύ γιατί, "μας ψυχοπλάκωσαν πάλι βρε παιδί μου..."
Γιατί η ζωή (για μας) συνεχίζεται. Και πως αλλιώς!

Στο mp3 παίζει ο "καινούργιος" δίσκος του Μίλτου Πασχαλίδη. Δεν θα πω περισσότερα για αυτόν τον ωραίο αλλά όχι καινούργιο δίσκο καθώς με κάλυψε ο φίλτατος Stepas στο καταπληκτικό ιστολόγιό του. Το μόνο που θα πω είναι ότι μου λείπει πλέον έντονα το γλυκό, μαχητικό, ελληνικό, διεισδυτικό ροκ του Μίλτου.
Πως; Και βέβαια σου έχω τραγουδάκι. Και μάλιστα το διαμάντι του δίσκου. Το "όσο βαρούν τα σίδερα" σε εκτέλεση Μίλτου και Ψαραντώνη. Άκουε και ταξίδευε...

http://blue-whitegt.com/covers/pasx2010front.jpg


<span class=Music"><span class=Playlist"><span class=Ringtones">
Music Playlist at MixPod.com

Bookmark and Share

9 σχόλια:

On 16 Φεβρουαρίου 2010 στις 8:32 μ.μ. , roadartist είπε...

Νιώθω θλίψη. Για όσα ακούγονται, για το νεκρό νέο βιοπαλεστή.. Πραγματικά δεν ξέρω σε τι χώρα ζω, δεν ξέρω που βαδίζουμε.. ένα ξέρω.. πως είμαι πολύ (μα πάρα πολύ) χαζή που δεν έχω φύγει.
Το ξέρω και παραμένω εδώ χαζά.

 
On 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:11 π.μ. , kariatida62 είπε...

Έφυγα για 4 μόνο μέρες και βρέθηκα κοντά στην φύση, δεν είδα τηλεόραση, απελευθερώθηκα και ξεχάστηκα απο την ασχήμια της πόλης!
Μόνο καλημέρισα πρόσωπα χαρούμενα και μύρισα τ'αρώματα της γής..πώς ν'επιστρέψεις και να προσαρμοστείς τώρα πίσω στην πραγματικότητα;

 
On 17 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:05 μ.μ. , Μελίτη είπε...

Πες μου τώρα τι να πρωτοσχολιάσω; Τον άδικο θάνατο του φτωχού και αθώου εκείνου ανθρώπου; Την ελεεινή και ανύπαρκτη νομοθεσία για τέτοιου είδους τρομοκρατικές ενέργειες;
Δεν αντέχεται αυτό άλλο.

Μένω άφωνη με το βιβλίο, το οποίο έχω στη βιβλιοθήκη μου και το έχω δρομολογήσει για διάβασμα εδώ και 15 ημέρες!!! (Αυτό πια!!)

Όσο για το "Όσο βαρούν τα σίδερα", χτύπησες φλέβα. Είναι το λατρεμένο μου από όλα τα κρητικά. Το ζητάω να το πουν σε στέκια με τέτοια μουσική, το τραγουδάω, το θεωρώ κορυφαίο και ανατριχιαστικό...

Σφιχτή-σφιχτή αγκαλιά
γιατί απόψε με άγγιξαν πολύ όσα δημοσίευσες.

 
On 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:28 μ.μ. , zoyzoy είπε...

Πραγματικά δεν πήρα είδηση για το φονικό απέχω πολύ απ'τις ειδήσεις και "πόνεσα" για τον άτυχο νέο και περισσότερο για τους ανεύθυνους "μπάτσους" που συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη.

Πολύ όμορφο το τραγούδι λατρεύω την κρητική λύρα!!
Και το βιβλίο θα το'χω στα υπόψιν έχω εμπιστοσύνη στην κρητική σου.

 
On 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:48 μ.μ. , Γ.Π. είπε...

@roadartist, αν μπορείς να φύγεις σοβαρά σκέψου του...
Αν και ξέρεις τι λέει ο Πρέσφιλντ στο βιβλίο του;
"Ποια είναι αυτή η δύναμη που ασκεί πάνω μας η γενέτειρα γη και μας έχει αιχμαλώτους; Νομίζωουμε ότι την κρατάμε εμείς, αλλά μας κρατά εκείνη. Δεν ανήκει σε μας αλλά εμείς σε εκείνη..."

 
On 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:49 μ.μ. , Γ.Π. είπε...

@kariatida, απαραίτητη η αποτοξίνωση αλλά δύσκολη η προσγείωση στην πραγματικότητα,ε; Καλό Σαββατοκύριακο φιλενάδα!

 
On 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:52 μ.μ. , Γ.Π. είπε...

@Μελίτη, Μελίτη μου γλυκιά ξέρεις ότι το επόμενο που θα διαβάσω θα είναι ...ένα βιβλίο με ερωτικά ποιήματα που μου έστειλε μια φίλη ; ))
Αγκαλιά πάντα!

 
On 19 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:54 μ.μ. , Γ.Π. είπε...

@Zoyzoy, χιχιχι τελικά σε επηρέασε πραγματικά το τραγούδι αφού υποσυνείδητα πρέπει να έγραψες...Κρητική αντί για κριτική! ; )))))
Καλό Σαββατοκύριακο ταξιδιάρα!

 
On 20 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:52 μ.μ. , zoyzoy είπε...

Πώπω πατάτα!!
Σίγουρα η Κρητική λύρα φταίει:)))
Καλό ΣΒΚ!!