Κάθε Σεπτέμβρη η πολιτική ζωή του τόπου περιστρέφεται σταθερά και ακλόνητα γύρω από ένα όνομα. Φιλοξενεί πρωθυπουργούς και αρχηγούς κομμάτων, συνδυάζεται με εκμυστηρεύσεις και απολογίες, σχέδια και εξαγγελίες, προεκλογικές ομιλίες ή ανούσιες πολιτικολογίες που γεμίζουν τα Κυριακάτικα μεσημερια του φθινοπώρου.
Και δεν είναι άλλο από το όνομα: Ι. Βελλίδης, το όνομα του συνεδριακού κέντρου της Διεθνούς εκθέσεως Θεσσαλονίκης.
Ίσως οι λίγο παλιότεροι να τον ξέρετε και να θεωρείται για σας αυτονόητο το ποιος υπήρξε ο Ι. Βελλίδης όμως για μένα που δεν είχα ιδέα, ήταν μιας πρώτης τάξης αφορμή για έρευνα. Έτσι για να ξέρουμε για τί πράγμα μιλάμε βρε αδερφέ. Αμφιλεγόμενο ή όχι , άξιο της τιμής ή όχι, πρέπει τουλάχιστον να ξέρουμε...
Από την "έρευνά" μου λοιπόν προκύπτει ότι ο Γιάννης Βελίδης υπήρξε ένα από τα πιο ισχυρά πρόσωπα του 20ού αιώνα στον χώρο των μέσων ενημέρωσης στη Βόρεια Ελλάδα. Ενας παραδοσιακός εκδότης που κυριάρχησε για δεκαετίες με τις εφημερίδες του «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη». Ενας άνθρωπος που συμμετείχε ενεργά στις τότε μετεμφυλιακές πολιτικές ζυμώσεις του κεντρώου χώρου.
Όπως είναι φυσικό, για μια τόσο έντονη προσωπικότητα είναι πολύ σπουδαιότερα όσα διαχέονται μεταξύ πραγματικότητας και μύθου και για τον Γιάννη Βελίδη η πολιτική μας "μυθολογία " δεν τσιγκουνεύτηκε ιστοριών.
Από κάποιους θεωρήθηκε ο εκδότης, που πάνω του στήθηκε ένας ολόκληρος μύθος και μια οικονομική αυτοκρατορία, το σύμβολο του δαιμόνιου επιχειρηματία ή της ίντριγκας, ο «δραχμοκυνηγός» ή ο ανοιχτοχέρης, ο άνθρωπος που ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις, ο επιχειρηματίας που πλημμύριζε τις θυρίδες των τραπεζικών θησαυροφυλακίων με μετοχές, «μάλαμα» και διαμάντια.
Ο ίδιος άνθρωπος που άλλοι τον βλαστημούσαν ήταν εκείνος που άλλοι έπιναν νερό στο όνομά του.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως παρατσούκλι για τον Γιάννη Βελίδη (όπως εκμυστηρεύεται στη βιογραφία του ο Λευτέρης Βόδενας) ήταν το "Γάτος" και αυτό για τις "ιδιαίτερες" σχέσεις του με το πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο της Ελλάδας από την Δικτατορία του Μεταξά και την Κατοχή μέχρι την αποστασία, την Χούντα και την Μεταπολίτευση.
Ευεργέτης και αριβίστας, συμφεροντολόγος και ανιδιοτελής, λαϊκός και κοσμοπολίτης, απόμακρος και φιλικός, φιλάργυρος και σπάταλος, όπως και να ήταν ο δαιμόνιος εκδότης, κατόρθωσε να αφήσει ανεξίτηλα τα χνάρια του στη Θεσσαλονίκη.
Και δεν είναι άλλο από το όνομα: Ι. Βελλίδης, το όνομα του συνεδριακού κέντρου της Διεθνούς εκθέσεως Θεσσαλονίκης.
Ίσως οι λίγο παλιότεροι να τον ξέρετε και να θεωρείται για σας αυτονόητο το ποιος υπήρξε ο Ι. Βελλίδης όμως για μένα που δεν είχα ιδέα, ήταν μιας πρώτης τάξης αφορμή για έρευνα. Έτσι για να ξέρουμε για τί πράγμα μιλάμε βρε αδερφέ. Αμφιλεγόμενο ή όχι , άξιο της τιμής ή όχι, πρέπει τουλάχιστον να ξέρουμε...
Από την "έρευνά" μου λοιπόν προκύπτει ότι ο Γιάννης Βελίδης υπήρξε ένα από τα πιο ισχυρά πρόσωπα του 20ού αιώνα στον χώρο των μέσων ενημέρωσης στη Βόρεια Ελλάδα. Ενας παραδοσιακός εκδότης που κυριάρχησε για δεκαετίες με τις εφημερίδες του «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη». Ενας άνθρωπος που συμμετείχε ενεργά στις τότε μετεμφυλιακές πολιτικές ζυμώσεις του κεντρώου χώρου.
Όπως είναι φυσικό, για μια τόσο έντονη προσωπικότητα είναι πολύ σπουδαιότερα όσα διαχέονται μεταξύ πραγματικότητας και μύθου και για τον Γιάννη Βελίδη η πολιτική μας "μυθολογία " δεν τσιγκουνεύτηκε ιστοριών.
Από κάποιους θεωρήθηκε ο εκδότης, που πάνω του στήθηκε ένας ολόκληρος μύθος και μια οικονομική αυτοκρατορία, το σύμβολο του δαιμόνιου επιχειρηματία ή της ίντριγκας, ο «δραχμοκυνηγός» ή ο ανοιχτοχέρης, ο άνθρωπος που ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις, ο επιχειρηματίας που πλημμύριζε τις θυρίδες των τραπεζικών θησαυροφυλακίων με μετοχές, «μάλαμα» και διαμάντια.
Ο ίδιος άνθρωπος που άλλοι τον βλαστημούσαν ήταν εκείνος που άλλοι έπιναν νερό στο όνομά του.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως παρατσούκλι για τον Γιάννη Βελίδη (όπως εκμυστηρεύεται στη βιογραφία του ο Λευτέρης Βόδενας) ήταν το "Γάτος" και αυτό για τις "ιδιαίτερες" σχέσεις του με το πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο της Ελλάδας από την Δικτατορία του Μεταξά και την Κατοχή μέχρι την αποστασία, την Χούντα και την Μεταπολίτευση.
Ευεργέτης και αριβίστας, συμφεροντολόγος και ανιδιοτελής, λαϊκός και κοσμοπολίτης, απόμακρος και φιλικός, φιλάργυρος και σπάταλος, όπως και να ήταν ο δαιμόνιος εκδότης, κατόρθωσε να αφήσει ανεξίτηλα τα χνάρια του στη Θεσσαλονίκη.
Εργάστηκε με πείσμα για την αναβάθμιση της Βόρειας Ελλάδας ενώ στη διάρκεια της δικτατορίας οι εφημερίδες του κράτησαν σθεναρή αντιδικτατορική στάση, κυρίως χάρη στο κουράγιο επώνυμων δημοσιογράφων και στους διαρκείς ελιγμούς του.
Ο Γιάννης Βελλίδης συμμετείχε ενεργά στις διαδικασίες μορφοποίησης της Ενωσης Κέντρου και στις προσπάθειες δημιουργίας ενός πολιτικού πόλου ο οποίος θα ήταν διακριτός τόσο από τη συντηρητική παράταξη που κυβερνούσε με αυταρχικό τρόπο τη χώρα όσο και από την Αριστερά. Αντιφατικό αλλά και ενδεικτικό του κλίματος της εποχής είναι ότι ο ίδιος στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην αποστασία, συμβάλλοντας στον κατακερματισμό του πολιτικού χώρου για τη δημιουργία του οποίου μόχθησε.
2 σχόλια:
Ενδιαφέρον άρθρο.
Τελικά, πάντα οι εκδότες έπαιζαν σηματικό ρόλο στις κοινωνικοπολιτικές δομές της κοινωνίας, ανεβοκατεβαζοντας κυβερνήσεις και όχι μόνο.
Πάντως, εμένα ο αγαπημένος μου εκδότης παραμένει πάντα ο Πολίτης Καίην.
:D
@houlk, να διεκρινήσω (και όχι μόνο ως προς εσένα) ότι αυτό το μικρό αφιέρωμα στον Γιάννη Βελλίδη δεν έγινε από τον θαυμασμό μου στο πρόσωπό του αλλά από την αγάπη μου στην ..."των ονομάτων επίσκεψη".
Υ.γ. Πολίτης Καίην,ε; Δεν συμβιβάζεσαι εύκολα...