Less Means More

.

Με ωραία είδηση ξεκίνησε το Δέκα!
Η Αφροδίτη η πολυαγαπημένη μου θα εμφανιστεί ύστερα από 8 χρόνια ξανά, αυτή τη φορά στα τέλη Ιανουαρίου στο Ζυγό!
Το διάβασα στον Ταχυδρόμο όπου διάβασα και μια πολύ ωραία συνέντευξη της. Συνήθως βαριέμαι αφόρητα αυτές τις συνεντεύξεις, περνάω γρήγορα τα bold και πάω παρακάτω, αλλά η συγκεκριμένη ήταν από τις λίγες που διάβασα αχόρταγα ως το τέλος της. Ίσως επειδή ήταν τόσο αληθινή και τόσο ανθρώπινη.

Είπε λοιπόν:

-για την απουσία της

Στην τελευταία μου δουλειά, αισθάνθηκα σαν να μιλάω μόνη μου. Με δυο λόγια, το τραγούδι που είχα γράψει τότε με αφορμή τη Βούλα Πατουλίδου, το «Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο» είχε μια πολύ άτυχη υποδοχή από μια συγκεκριμένη δημοσιογράφο εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας. Μ’ έπιασε από τα μούτρα ότι τάχα χρησιμοποιούσα την ιστορία της Πατουλίδου για να κάνω καριέρα. Και τότε, στο πρόσωπο εκείνης της κοπέλας προσωποποιήθηκαν διάφορα αρνητικά πράγματα και συμπεριφορές που είχα βιώσει μέχρι εκείνη την εποχή με αποτέλεσμα να πω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει λόγος να μπαίνω πια σε τέτοια διαδικασία. Γιατί από τη στιγμή που με τη ζωή και τη δουλειά μου είχα κάνει απολύτως σαφές ότι δεν με αφορούν τέτοιου είδους πρακτικές , δεν ήταν δυνατόν να με «κράζουνε». Με πείραξε πολύ αυτό το γεγονός και με απομάκρυνε.


-για την ελληνική δισκογραφία

Τα καλά τραγούδια τα ψάχνεις με το «φανάρι» σαν τον Διογένη. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα και μέσα στα σκουπίδια υπάρχουν. Από την άλλη σήμερα δεν υπάρχει οικονομικό κίνητρο. Είτε βγάζεις προς τα έξω μια δουλειά και δεν αρέσει, οπότε δεν πουλάει, είτε αρέσει πολύ και την άλλη μέρα την κατεβάζουν όλοι από το Internet.



-για την σχέση της με την πολιτική

Εξακολουθώ πάντα να είμαι «πολιτικό ζώον». Όμως υπήρξε μια εποχή , από τη Μεταπολίτευση μέχρι τις αρχές του ’80 που ήμουν τόσο κολλημένη με την πολιτική που παράτησα τη δουλεία μου. Ούσα στο χώρο της επαναστατικής Αριστεράς, πιο συχνά με έβρισκες να κολλάω αφίσες και να τραγουδάω σε συναυλίες συμπαράστασης απεργών, παρά να τραγουδάω σε κέντρα. Μετανιώνω για το ότι παράτησα τη μουσική μου για μια δεκαετία. Μετανιώνω για τη μονομέρεια. Το 75 γύρισα στην Ελλάδα μια ντίβα, με μια βαλίτσα γεμάτη διθυραμβικές κριτικές από όλες τις εφημερίδες του κόσμου και βρέθηκα να σκουπίζω τις σκάλες του ΕΚΚΕ. Αυτή η μονομέρεια, το φτύσιμο στη μουσική – που το πλήρωσα- ήταν λάθος. Αν μπορούσα να προσφέρω κάτι, έπρεπε να το κάνω μέσα από αυτό που ήμουν , όχι αλλάζοντας κοινωνική κι επαγγελματική υπόσταση.


-για τον έρωτα

Νομίζω είναι μια προβολή του καινούριο, καλύτερου εαυτού μας. Ότι ερωτευόμαστε μόνο όταν αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας- άρα τον εγκρίνουμε και τον προξενεύουμε- κι είμαστε τόσο ευχαριστημένοι από αυτόν, που περιμένουμε την επιβράβευση από τον εκλεκτό ή την εκλεκτή της καρδιάς μας. Γι αυτό και αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή μας απορρίψουν, εσωτερικά χάνουμε έναν κύκλο. Γιατί εκείνος ο καλύτερος εαυτός που τόσο καιρό ετοιμάζαμε ακυρώθηκε από τον εκλεκτό μας.

Περισσότερα επί σκηνής…