Το φως, το αδυσώπητο φως, δεν κάνει τη ζωή ευτράπελη.
Κάνει ίσως τον κόσµο πιο περιπόθητο, και γι’ αυτό τη συνείδηση της εφήµερης ζωής µας πιο πικραµένη.
Κάνει ίσως τον κόσµο πιο περιπόθητο, και γι’ αυτό τη συνείδηση της εφήµερης ζωής µας πιο πικραµένη.
Το φως, στην αρχαία ψυχή, φαίνεται να έχει παίξει έναν ειδικό ρόλο. Της έχει παρουσιάσει τον κόσµο, γύρω, καθαρά σχεδιασµένον, µε σταθερά κι ευγενικά περιγράµµατα, χρώµατα χλωρά κι εξιδανικευµένα. Τίποτα από τα φασµατικά θαµπόφωτα του Βορρά, που έδωσαν εκεί λαβή στη δηµιουργία µύθων µε υπερβατικές καταξιώσεις.
Για τον Έλληνα, τον κοινόν, Έλληνα, ο κόσµος αυτός είναι αυτός που βλέπει, όχι άλλος⋅ κι αν υπάρχει κάποιος άλλος, όπου κατεβαίνουν οι νεκροί, αυτός εδώ είναι ο καλύτερος.
Σπαράζει η ψυχή στη σκέψη πως θα τον αποχωριστεί, ακριβώς επειδή είναι πολύ φωτεινός, πολύ στέρεος, πολύ πειστικός, πολύ φιλικός για τον άνθρωπο. ∆εν του χρειάζεται άλλος.
Για τον Έλληνα, τον κοινόν, Έλληνα, ο κόσµος αυτός είναι αυτός που βλέπει, όχι άλλος⋅ κι αν υπάρχει κάποιος άλλος, όπου κατεβαίνουν οι νεκροί, αυτός εδώ είναι ο καλύτερος.
Σπαράζει η ψυχή στη σκέψη πως θα τον αποχωριστεί, ακριβώς επειδή είναι πολύ φωτεινός, πολύ στέρεος, πολύ πειστικός, πολύ φιλικός για τον άνθρωπο. ∆εν του χρειάζεται άλλος.
Να η πηγή της ελληνικής απαισιοδοξίας: ο κόσµος του φωτός- ο εφήµερος, ο τραγικά ωραίος. Ένας κόσµος που τον ζεις έντονα και φευγαλέα σαν ερωτική στιγµή.
Άγγελος Τερζάκης, "Ελληνική Απαισιοδοξία"
4 σχόλια:
Καλημέρα αγαπημένε μου Καημέ.
Κρατούσα την ανάσα μου διαβάζοντας το εξαίσιο, το καταπληκτικό κείμενο που δημοσίευσες. Ποτέ δεν είχα μαντέψει την πηγή της έμφυτης (σχεδόν) ελληνικής απαισιοδοξίας. Ναι λοιπόν. Είναι η έλλειψη, η απουσία του φωτός! Με το φως είναι πλασμένος ο έλληνας, ζει και ανασαίνει μέσα από αυτό.
Τραγικά ωραίο το κείμενο!
(Βλέπω όμως και κάπου στο βάθος μια πινελιά δικής σου απαισιοδοξίας ;;; )
Σε φιλώ γλυκά.
Τώρα που ξέρουμε την πηγή, ήρθε η ώρα να απαλλαχθούμε από την απαισιοδοξία...
Ή μήπως όχι...;
Καλό ξημέρωμα καημέ μου γλυκέ!
@Μελίτη, καλημέρα Μελίτη μου!
Αχ, αυτό το φως (που σήμερα ξαναπαρουσιάστηκε στον Αττικό ούρανό)!
Κι όμως αυτό που καταλαβαίνω εγώ από το κείμενο είναι ότι η πηγή της ελληνικής απαισιοδοξίας (του ένδοξου ελληνικού πεσσιμισμού όπως τον λέει ο Λιαντίνης) είναι η βαθεία γνώση. Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Και το φως είναι αυτό που μας επιτρέπει να τη δούμε ολοκάθαρα!
Όσο για τη δική μου απαισιοδοξία, καλά διακρίνεις. Νομίζω όμως ότι είναι αναγκαία. Για να μην αεροβατώ. Το ζητουμενο είναι να γίνει και ικανό για να πατώ στη γη!
@ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ, καλημέρα καλή μου Πρωτόπλαστη.
Θα ήταν πραγματικά υπέροχο να μπορούσαμε να απαλλαγούμε οριστικά από την απαισιοδοξία. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι έχει αλλάξει εκ βάθρων ο κόσμος μας.
Ωστόσο οι Έλληνες ξέρουμε να κάνουμε μικρές ζωογόνες αποδράσεις μέσω της τέχνης, μέσα από τη φύση, μέσα από την άθληση και τη φιλοσοφία!
Και είναι και αυτό το φως...!