Less Means More

Less means nothing ...more!
Βαρέθηκα εδώ!
Βάζω πλώρη για άλλα ταξίδια.
Ψάχνω πλήρωμα...
Είσαι;

update: 3 ΝΕΚΡΟΙ στην Μαρφίν στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ! Από ποιούς;
Οι πρώτες πληροφορίες λένε για πυρπολισμό της τράπεζας από τους αναρχικούς.
'Η καλύτερα να πούμε από "πράκτορες" πληρωμένους για προβοκάτσια;
Μήπως η πολυπληθής και ακομμάτιστη λαϊκή συγκέντρωση ενόχλησε πολύ;
Μήπως έπρεπε κάπως να δικαιολογηθεί μια πιο βίαιη επέμβαση των δυνάμεων καταστολής που δεν περίμεναν αυτό το λαϊκό ποτάμι;
Μήπως έτσι μπορούν πάψουν τις φωνές (τις αληθινές και όχι τις "επι συμβάσει έργου" Συριζολαζοπούλιες) που φώναζαν για λαϊκή κυριαρχία;
Θα περιμένουμε.
Νηφάλια.
Ψύχραιμα.
Δημοκρατικά.
Θα είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε δράσεις.
Χωρίς βία.
ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ!
Να δούμε τι έχει συμβεί.
Και όχι από τα χουντοκάναλα και τα δελτία των 8.
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και εγώ βλέπω τελευταία να ορθώνονται πολλά...


Τι καταχνιά έχει πλακώσει τις μέρες μας;
Αυτά τα μέτρα, αυτές οι σφαλιάρες που θα οδηγήσουν;
Κάποιος έλεγε πως πλέον είναι σαν να είμαστε σε κάποιο πολεμικό καταφύγιο και ακούμε από πάνω μας τις βόμβες να σκάνε και αναρωτιόμαστε πότε η επόμενη θα έχει εμάς για στόχο...
Κάνει λάθ0ς, νομίζω ότι οι περισσότεροι είμαστε ήδη όχι μόνο στόχος αλλά και θύματα!
Θύματα κάποιων λίγων (ή ίσως τελικά όχι και τόσο λίγων!)
κάποιων κερδοσκόπων (που κινούν τις μαριονέτες που μας κυβερνούν πίσω από τα πολυτελή τους σκοτάδια)
κάποιων λαμογιών που είναι στο payroll των ανωτέρω
και κάποιων αφελών που νομίζουν ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας.

Εχώ σταματήσει από καιρό να ακούω τα δελτία ειδήσεων. Διαβάζω μόνο στο ίντερνετ, ψυχρά, τα μέτρα που μας παίρνουν. Και απορώ.
Απορώ αν ο βασικός μισθός που πήγε στα 520 € ήταν η αιτία (ή η λυση του προβλήματος),
αν η φορολογήση και η καθυστέρηση των αποζημιώσεων μας οδήγησε στο χείλος της αβύσσου,
αν η γιαγιά μου με τα πεντακόσια ευρώ σύνταξη αποτελεί τη σπατάλη αυτή της χώρας
και τελικά αναρωτιέμαι...
ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΕΡΑΤΑΣ;;;;

Ας ξεκινήσουν από τις αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων και σκαφών να δουν ποιοι τα αγόρασαν,
ας δουν ποιοι πήγαν στο Ντουμπάι και ποιοι στο Πουκέ και ποιοι πλήρωσαν 1000€ για ρομαντικά διήμερα στην ορεινή Αρκαδία,
ας μπουκάρουν ένα βράδυ στα δευτεροκλασσάτα μπουζούκια και clubs της παραλιακής να δουν πως φεύγουν τα λουλούδια και ποιοι τα ρίχνουν....
ας πάνε μια επίσκεψη στα χιλιάδες ινστιτούτα ομορφιάς και αισθητικής που στριμώχνονται οι κυράτσες για να χαρίσουν διακοσαριές € για θεραπείες και laser για να εξαφανίσουν τις πανάδες και το πόδι της χήνας,

ας πληρώσουν πρώτα όλοι αυτοί! (και οι υπόλοιποι που δεν αναφέρω για λόγους χώρου και προσωπικής μου ηρεμίας)

Και μετά ας τα πάρουν κι από εμάς! ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ!

Γιατί δεν νομίζω ότι κανείς έχει πειστεί ότι υπάρχει πλάνο. Υπάρχει σίγουρα σχέδιο. Αλλά αυτό δεν είναι σχέδιο σωτηρίας, είναι σχέδιο εθνικής εξόντωσης.

Γιατί λεφτά υπάρχουν!
Υπάρχουν για να ταϊζουμε και να περιθάλπτουμε δωρεάν εκατομμύρια λαθρομετανάστες που δεν πληρώνουν σε αυτό το ρημάδι το κράτος δεκάρα τσακιστή.
Υπάρχουν για να χτίζουμε τζαμί στο Βοτανικό.
Υπάρχουν για να ανεχόμαστε το παρεμπόριο που έχει κατακλείσει τα φανάρια,τα πεζοδρόμια και τις πλατείες της χώρας.

Μήπως όμως δεν υπάρχει πολιτική βούληση;
Μπα, εγώ σε πολλά πράγματα βλέπω ότι υπάρχει και μάλιστα δεν καταλαβαίνει και από αντιδράσεις!
Δεν υπολογίζει ας πούμε τις αντιδράσεις των αξιωματικών. Τους απαγορεύει να αναχαιτίζουν ανάμεσα στα 6 και 12 μίλια την ημέρα της εθνικής εορτής των Τούρκων.
Δεν υπολογίζει τις αντιδράσεις των Πομάκων της Θράκης. Τους τραβάει ένα Καλλικράτη και μια Δραγώνα και τους αμπαλάρει πεσκέσι στην Αγκύρα.
Δεν υπολογίζει την ιστορική αλήθεια και ετοιμάζει Βόρειες Μακεδονίες και άλλα καραγκιοζιλίκια.
Και όλα αυτά γίνονται γρήγορα και βιαστικά λες και πρέπει να προλάβουμε, πριν λήξει η σύμβαση, το συμβόλαιο, να βγάλουμε τις υποχρεώσεις μας.
Πιο παραγωγική κυβέρνηση δεν έχω δει τις τελευταίες δεκαετίες. Πιο σφιχτό project και πιο στοχοπροσηλωμένο ούτε στους Ολυμπιακούς αγώνες...

Και ποια η λύση;

Όπου κι αν πάω ακούω ότι "να δούμε πόσο θα αντέξουμε μέχρι να πάρουμε τα καδρόνια και να τους αρχίσουμε στο κυνηγητό..." ή ότι "δεν μπορεί καπου θα ξεσπάσει αυτό και θα ξεσηκωθεί ο κόσμος..." και άλλα τέτοια επαναστατικά. Στο φούρνο, στο βενζινάδικο, στη δουλειά, στην καφετέρια η ίδια συζήτηση.
Όμως τελικά πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό;
Ποιο είναι το ιστορικό προηγούμενο που οι Έλληνες εναντιωθήκαμε μαζικά σε τέτοιες πιέσεις;
Πόσο μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού είναι αυτές οι συνειδητοποιημένες, ακηδεμόνευτες και ειλικρινείς λαϊκές εξεγέρσεις;
Και ποια τα αποτελέσματά τους σε βάθος χρόνου;
Θυμίζω ότι οι πρωταγωνιστές της πιο πρόσφατης είναι τώρα υπουργοί και πισινούχοι...
Δεν αισιοδοξώ...

Μήπως τότε η λύση έρθει από μια ομάδα φωτισμένων και ανιδιοτελών επαναστατών; Μια ομάδα που θα πάρει τις τύχες μας στα χέρια της; Που θα διώξει το σάπιο κατεστημένο και θα επαναφέρει τη πατρίδα μας στον ίσιο δρόμο;
Ωχ, χούντα θυμίζουν τα λεγόμενά μου!
Και σε αυτή εδώ την γειτονιά του κόσμου οι χούντες επιβάλλονται από τα Συμφέροντα. Και τα Συμφέροντα μας έχουν ήδη επιβάλει τη χούντα του ΔΝΤ, δεύτερη δεν χρειάζονται (τουλάχιστον όχι ακόμα)!

ΆΡΑ;

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, αυτό το άρα! Άρα δεν υπάρχει συλλογική ελπίδα. Ο Έλληνας θα κάνει αυτό που πάντα ήξερε καλύτερα. Θα κοιτάξει την πάρτη του. Πως θα επιβιώσει ατομικά, πως θα βολευτεί ο ίδιος και σκασίλα του για τους άλλους. Έτσι κατάφερε να μείνει ζωντανός. Κι ας ξέρει πως αυτό δεν τον τιμά. Πως δεν τον δοξάζει. Δεν θα κάνει τίποτα μόνος του. Παρά μονάχα όταν συγκεντρωθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα, η μαγιά που θα βάλει τις πρώτες φωτιές,τότε μόνο μπορεί να ενωθεί με το ποτάμι των εξελίξεων. Τότε μόνο θα ξαναγίνει λαός. Μέχρι τότε θα ταξιδεύει με τα υπόγεια ρυάκια της αυτοσυντήρησης και της ατομικότητας.

Ουφ, τα 'πα! ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΘΥΜΑΝΑ!

Υ.γ. Κι όμως είναι Μάιος! Κι όμως ανθίζουν!

Spring Timelapse - Daffodils and a D90 from JC on Vimeo.

(δεξί κλικ εκεί που λέει Vimeo -> Watch this ion Vimeo και μετά HD is on για να ανοίξει για να ανθίσει όλη η οθόνη σου.
Καλό Μήνα)

Δε θα σου φαίνονταν τόσο ωραίο το χθες,
αν δε σε φόβιζε τόσο πολύ το αύριο...

Στον player ακούτε μια παλιότερη δική μου δημιουργία (από όταν ήμουν ανυποψίαστα δημιουργικός) με τίτλο The End Of Memory

Δύσκολη αυτή τη φορά η επιλογή του τραγουδιού του μήνα.

Πρώτα μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι του Μπάμπη - Πυξ για να το αφιερώσω στην πρόωρη Βόλτα του Μάνου - Λαξ. Γιατί το δύσκολο πλέον είναι να βρεις...απλές κουβέντες...


Απλές κουβέντες πού να βρεις
που να τα λένε όλα
Λιώνει η αγάπη στη βροχή
κι εσύ είσαι μες στην μπόρα.



Στη συνέχεια δεν μπόρεσα να αγνοήσω την άνοιξη που πλέον μας ραμφίζει επίμονα το παράθυρο. Και στα αυτιά μου ταίριαξε με την ανοιξιάτικη και έτοιμη να ανθίσει φωνή της Αρετούλας στο τραγούδι του Δημήτρη Καρρά






Μετά πέρασε από το μυαλό μου ότι για τραγούδι του μήνα πρέπει να βάλω εκείνο που ακούω περισσότερο το τελευταίο διάστημα. Εκείνο που έχει διεισδύσει στο dna μου και το σιγοψιθυρίζω μέσα στη μέρα χωρίς καν να το καταλάβω.
Και δεν είναι άλλο από το Belle Reve!

Our life' s a dream
We all check in
Our life' s a dream
We all check in
We live alone
we never own
just borrow space
in this notorious silent place
Belle Rêve
Γραμμένο για την ομώνυμη, βασισμένη σε μονόπρακτα του Τένεσυ Ουίλιαμς θεατρική παράσταση της Ομάδας Τεχνικό, το τραγούδι αποτελεί ιδανικό επίλογο σ' ένα δίσκο γεμάτο αναφορές στο Jacques Demy, τη Nina Simone, το Gregory Crewdson ακόμα και τη Σοφία Βέμπο.





Αλλά τελικά ρε συ, δεν μπορώ...Θα βάλω αυτό που με ματώνει, αυτό με κάνει να δακρύζω ή να χαμογελό πικρά, αυτό που για μένα κάνει όλη την διαφορά...Venceremos!





Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Ευχαριστούμε Νικόλα που υπήρξες δίπλα μας,
που μίλησες και πόνεσες για μας,
που χάθηκες στους λαβύρινθους που έβλεπες γύρω σου,
που κουβάλησες το βάρος που ένιωθες στους ώμους σου,
με όλα τα λάθη σου,
κι όλα τα μαγικά σου,
ερήμην μας...
ερήμην σου...

Διάβασα την προηγούμενη Παρασκευή για αυτήν την πρωτοβουλία και χάρηκα! Επιτέλους κάποιοι Έλληνες να κάνουν κάτι για να βγούμε από αυτήν την ομηρία της Μαφίας, και του Παρεμπορίου. Την ομηρία της οικονομίας μας και την εκμετάλλευση της οικτρής οικονομικής μας κατάστασης για να θησαυρίζουν με την "μαύρη" και την παιδική εργασία κάποιοι κανάγιες!

Ανησύχησα βέβαια για το τι αντιδράσεις θα συναντούσε. Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειτα να εγκαταλείψουν έτσι εύκολα τα λαμόγια, την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά! Με το ίδιο θράσος που εποικίζουν την πατρίδα μας, με το ίδιο θράσος θα απαιτήσουν την υποδούλωσή μας στις ορέξεις τους.
Και δεν έπεσα έξω.
Μάχες στο ιστορικό τρίγωνο εν έτει 2010 με την ανοχή της ΕΛ.ΑΣ.

Δείτε και την ανακοίνωση
Δείτε και το βίντεο -ντοκουμέντο:




Ελπίζω αυτή η κινητοποίηση να είναι η πρώτη από μια σειρά δράσεων που εμείς οι πολίτες θα αναλάβουμε για να θέσουμε την πόλη μας και πάλι σε καθεστώς ηρεμίας και ασφάλειας. Και εύχομαι αυτό να γίνει χωρίς να καπελωθεί από κανένα κομματικό μπαϊράκι, με δυναμισμό, λεβεντιά, παρρησία και αγάπη για την πατρίδα αλλά ταυτόχρονα χωρίς να να δώσουμε δικαίωμα σε κανένα να επικαλεστεί τραμπουκισμούς και βαναυσότητες για να σπιλώσει την δίκαια αντίδρασή μας.

Αυτές τις μέρες όλοι λίγο πολύ βρεθήκαμε σε κάποια εκκλησία....
Μπααα χάλια εισαγωγή!

Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσει το σερφάρισμα στο ίντερνετ. Για παράδειγμα έπεσε στα χέρια μου μια μελέτη...
Ακόμα χειρότερα!

Τελοσπάντων επειδή ακόμα το πασχαλινό αρνάκι δεν έχει επεξεργαστεί πλήρως απ΄τα εντός μου και επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο (αυτό και αν δεν κολλάει πουθενά!) θα ήθελα επ αφορμή των ημερών να σας παρουσιάσω (σύντομα όμως,ε;) ένα μέρος από μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη για την ναοδομία (! ω,ναι!) στον σύγχρονο ορθόδοξο ελληνισμό.

Το θέμα που πραγματεύεται η μελέτη είναι η συντηρητικούρα και η προσκόλληση του σχεδιασμού των ναών που χτίζονται ακόμα και σήμερα σε πρότυπα του απώτατου παρελθόντος και η κακοποιητική αντιγραφή τους. Το κομμάτι όμως που εδώ θα σας παρουσιάσω αφορά τις προσπάθειες του ομογενειακού ελληνισμού να ξεκολλήσει από τον νεοβυζαντινισμό που προανέφερα και να χτίσει κάτι που να ταιριάζει περισσότερο στις ανάγκες και την αισθητική της εποχής μας.

Και θα σας το παρουσιάσω με την βοήθεια PowerPoint (!) έτσι για να τιμήσω την πολυδιαφημισμένη "Νίνα" (που είναι by far πιο αποδοτικιά) με την ελπίδα να μην έληξε η σύμβασή της και την κέρδισε η τέχνη της σουβλιστικής!

Σημείωση: Πριν δείτε την παρουσίαση βάλτε και το κάτωθι κομματάκι να παίζει που ταιριάζει ...ταμάμ!

Με αυτήν την ανάρτηση θα σας αφήσω για τις ημέρες του Πάσχα και θα σας ευχηθώ να περάσετε όσο πιο καλά μπορείτε γιατί όλοι (άλλος λίγο-άλλος πολύ) μας ερχόμαστε από μια δύσκολη περίοδο και πρέπει να πάρουμε δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε τη συνέχεια που δεν προβλέπεται και ιδιαίτερα ευκολότερη.

Όμως,

επειδή δεν μπορώ να αποδεχτούμε τις "ψυχολογικές επιχειρήσεις" και τα "τρομοκρατικά χτυπήματα" που η καθημερινότητα μας επιφυλάσσει,
επειδή δεν πρόκειται να καμφθούμε από τα όσα καθημερινά μας τριβελίζουνε το μυαλό τα Μέσα,
επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να μην επωφεληθούμε από την ανάταση της Ανάστασης και της Ελληνικής Λαμπρής (φύγετε για το χωριό από σήμερα- δεν θα το μετανιώσετε!!!)
και επειδή έχει έρθει οριστικά και για τα καλά η Άνοιξη...

θα σας αφήσω με ένα μικρό κάτω απόσπασμα από τη συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη, Mικρός Ναυτίλος που μιλάει για τα αγαπημένα μου θέματα: τα μαθηματικά, την ποίηση, την ζωή και την Ελλάδα:

T' ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Iδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:
(1) Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
(2) Tο γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Xριστού.
(3) H ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). H ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.
(4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό απ' τη λέξη του υπάρχει ποιητής. H ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.
(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.
(6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.
(7) Ένας «αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

Πολύ περίεργο αυτό το θέμα με τα συνθήματα που (τάχα) είπαν τα ΟΥΚ (του Λιμενικού κιόλας) στην παρέλαση προχτές...Απ' όπου και να το πιάσεις βρωμάει προβοκάτσια!
(να και τα μεθεόρτια..!)
Όσο για την μη παρουσία μηχανοκίνητων και τεθωρακισμένων είναι καλύτερα να μη σχολιάσω γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να διατηρηθώ σε κόσμια επίπεδα!

Σήμερα στις 8:30 ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ! Κουραστήκαμε πια από αυτές τις απελπισμένες προσπάθειες κοινωνικής (αυθ)υποβολής. Δεν υπακούουμε σε βλακώδη παραγγέλματα ανθρώπων που γνωρίζουμε το παρελθόν τους και έχουμε καταλάβει πολύ καλά το σκοτεινό μέλλον στο οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν!
Δεν κατεβάζουμε διακόπτες. Απαντάμε με το (υπεροκοστολογημένο έστω) ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ!

Χρέος, ΑΕΠ, Τρισέ, Ξεσκισέ, ευρωδραχμή... Από προχτές που μας ενέκρινε ο Τρισέ το χαρακίρι μας όλα βαίνουν πια καλώς!
Μπορούμε να υπερχρεωθούμε, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τον κοινωνικό ιστό, τα εργασιακά δικαιώματα, τις ασφαλιστικές προσδοκίες και την ελπίδα ανάσας της εργατικής και υπαλληλικής τάξης...απρόσκοπτα! Και να πανηγυρίσουμε γιαυτό...
ΟΥΣΤ ΛΑΜΟΓΙΑ!!!


Τελείως άσχετο, αλλά κοίταζα κάτι παλιά αποκόμματα εφημερίδων με τρομολαγνικά άρθρα για τις επιπτώσεις της κλωνοποίησης (τι θυμήθηκε τώρα...!).Τι θα είχαμε έναν ολόιδιο εαυτό, τι θα βγαίναν εταιρίες που θα μας κλωνοποιούσαν για να πηγαίνει ο κλώνος στη δουλειά και εμείς να καθόμαστε,τι θα φτιάχναν τον τέλειο άνθρωπο, τι θα ανέσταιναν τον Χίτλερ και τον Έλβις...Σενάρια επί σεναρίων. Και βέβαια οι φανατικοί πολέμιοι που θα αντιδρούσαν και θα μας γλίτωνων από όλα αυτά... Το μόνο που έχει γίνει μέχρι στιγμής είναι να τρώμε όλα τα κλωνοποιημένα και γενετικά κακοποιημένα σκατολοϊδια που αγοράζουμε από τα παγκόσμια υπερκαταστήματα και δεν έχουμε ιδέα τι είναι... Κατά τα άλλα καμιά βελτίωση και καμιά καταστροφή!

Άκουσα τον καινούργιο δίσκο της Μποφίλιου. Αν και θα ήθελα κάτι πιο βαθύ, πιο σπαρακτικό, πιο αληθινό ακόμα δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ήταν πολυαναμενόμενος και ανταποκρίθηκε επάξια στις προσδοκίες μου.
Πάρε μια γεύση:



Α, διάβασα και αυτό και μου έκανε εντύπωση, ρίχτου μια ματιά! (Δικαίωση Λιακόπουλου πάλι,έτσι....) Το απώτατο Ελληνιστικό Ιστορικό παρελθόν της Κίνας

Και δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και χάζεψα την πόλη μου μέσα από την συλλογή του AthensVille


Υ.γ.1 χρόνια πολλά σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου ιστολόγια και σε μια από τις πιο πολύτιμες παρουσίες (για μενα τουλάχιστον) στην ιστοχώρα! Στη Μελίτη μας!

Υ.γ.2 αν υποψιαστώ οτι θα χάσουμε το νταμπλ από Ατρόμητο, Ηρακλή, ΠΑΣ και Άρη ....θα κλειστώ στο Βατοπέδι!

Όσο μεγαλώνω (δες και προηγούμενη ανάρτηση) νομίζω ότι παρατηρώ πράγματα και αλλαγές που πριν από κάποιο καιρό θα τις απέκλεια.
Νομίζω όμως ότι δεν είμαι εγώ που χάνω τον εαυτό μου. Απλά έχω μάθει να ξεχωρίζω καλύτερα την ουσία και να μην "μπερδεύομαι" από τα ..."παραπλέυρως"!

Και βρήκα και παράδειγμα για να σου δώσω να καταλάβεις.
Θα κάνω ανάρτηση το Billy Jean του Μιχαλάκη του Τζάκσον!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα κομματιού που σιχαίνομαι ακόμα και το ρεφραίν. Ειδικά τόσο που έχει πολυπαιχτεί τελευταία το αλλάζω αμέσως μόλις μπει η εισαγωγή. (δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τον ...συχωρεμένο)

Δες το όμως έξω από όλον αυτόν τον συρφετό.
Άκουσε το σε μια άλλη εκτέλεση, με μια άλλη ματιά που του διώχνει την θολούρα και το υφάκι. Ξέχνα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα...

Και ίσως αυτήν του την εκδοχή την αγαπήσεις κι εσύ όπως άρχισα να την αγαπώ κι εγώ.

Για άλλη μια φορά σας προσκαλώ σε μια από τις πιο αγαπημένες μου στήλες σε αυτό το ιστολόγιο.
Στη στήλη που ανοίγουμε όλοι τις καρδιές και το μυαλό μας και γράφουμε λόγια χρωματιστά και σκέψεις, για δυό λέξεις ή μια φράση ζητάει όσα της αναλογούν...



Περιμένω λοιπόν τη συμβολή σας για να "εξημερώσουμε" τη φράση:

"Τελετές Ενηλικίωσης"

Γλυκές ή πικρές, απότομες ή πιο αργές από την βασανιστική κλεψύδρα της αναμονής, οριστικές ή περαστικές, "τελετές" που μας κάνουν να γυρίσουμε σελίδα ή απλά επιβεβαιώνουν τον αμετάκλητο δεσμό με το παιδί που υπάρχει μέσα μας...

Για να δούμε λοιπόν, τι έχετε εσείς να πείτε...
Παρακαλώ...

"Μικρούλι ήσουν μια σταλίτσα, όταν στην αγκαλιά μου σ΄έφεραν την άλλη μέρα που σε γέννησα. Με κοίταζες με μισάνοιχτα τα θολά ματάκια σου που προσπαθούσαν να γνωρίσουν την γυναίκα που 9 μήνες σε είχε μέσα της. Το ίδιο αναγνωριστικό ύφος είχε και η δική μου η ματιά πάνω σου! Ήταν η ημέρα που με ενηλικίωσες, και μούδωσες τον ρόλο της μητέρας!Ήμουν μόλις 23 χρονών..."

Φαντάζομαι την εξής σκηνή:

Ο Πλέσσας (ο Μίμης ντε) ταξιδεύει με το αεροπλάνο.
Το αεροπλάνο είναι γεμάτο από κόσμο που όμως -τι έκπληξη- δεν έχει πάει εκεί για τον Πλέσσα (!) αλλά για άλλη υπόθεση.
Ο Πλέσσας κάθεται ταπεινός και σεμνός σε μια ουράνια νιρβάνα στο κάθισμά του. Κάποια στιγμή η αεροσυνοδός αφού περάσει με τη σειρά από όλους τους επιβάτες φτάνει μπροστά στον Πλέσσα και τον ρωτάει: "Tea or coffee???"
Τότε ο μεγάλος μας μουσουργός ενώνει τις παλάμες σε μια στάση ικεσίας και ευγνωμοσύνης για την απέραντη τιμή (!!) και κοιτάζει εκστατικός την αεροσυνοδό.
Εκείνη έκπληκτη από το μονόπρακτο προσπαθεί να διατηρήσει ένα χαμόγελο ψυχραιμίας και τον ξαναρωταει: "Tea or coffee???"
Μετά την δεύτερη ερώτηση και με δάκρυα στα μάτια από τη συγκίνηση, ο μακάριος συνθέτης σηκώνεται με αργές κινήσεις απο το κάθισμά του και προχωράει κατά μήκος του διαδρόμου μέχρι το πιλοτήριο.
Εκεί στέκεται, γυρίζει προς το μέρος των επιβατών και κάνοντας μια αργή και βαθιά υπόκλιση (και με τις παλάμες πάντα ενωμένες σαν κινέζος μοναχός) μένει γερμένος όση ώρα χρειαστεί για να γευτεί την αναγνώριση, το χειροκρότημα, την υπέρτατη τιμή!!!
Στη συνέχεια και με φωνή τρεμάμενη από την ολύμπια δόξα, θα κάνει μια αναφορά στις γενιές που μεγάλωσαν με τα τραγούδια του και στην εξαιρετική ποιότητα της νέας γενιάς (η οποία του χαρίζει όλη αυτή την αναγνώριση φυσικά) και βέβαια θα συγχαρεί τους διοργανωτές αυτής της κοσμοϊστορικής εκδήλωσης της οποίας αναπόφευκτα και δικαιωματικά ήταν το επίκεντρο.

Υ.γ.1 ...ψιλοκόβουμε τον μαϊντανό...
Υ.γ.2 ...αν και δεν χρειαζόνταν τόση προσπάθεια καθώς ο μεγάλος μας μουσουργός έλαβε την τιμή που απαιτούνταν βραβεύοντας τον ....Αλκαίο!!!
Υ.γ.3 ...ναι δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω χθες βράδυ από το να δω το καραγκιοζιλίκι για την γιουροβίζιον

Είσαι στο αυτοκίνητο. Οδηγείς. Περνάς από μπροστά τους. Άλλοι έρχονται κοντά σου και κάτι προσπαθούν να επικοινωνήσουν, άλλοι στέκουν απρόσιτοι -στον κόσμο τους- και τραβάνε το βλέμμα σου. Είναι οι άνθρωποι της πόλης, αυτοί που στέκαν σαν τοτέμ στα πεζοδρόμιά της πριν η μαφία των φαναριών αναλάβει το εμπόριο επαιτείας και τους διώξει από τα "στέκια" της.

Ο βιολιστής της Κατεχάκη.
Τον έβρισκες στο φανάρι που έπιανες την Κατεχάκη από Ηλιούπολη. Με τον μάλλινο σκούφο, τα άσπρα μακριά μαλλιά και τα κιτρινισμένα γένια. Και το βιολί του. Δεν έπαιζε καλά. Ερχόνταν όμως πάντα στο παράθυρό σου να γρατσουνίσει τις χορδές του. Που προοδευτικά μειώνονταν. Και κάθε χορδή που έσπαγε μετέτρεπε το βιολί σε μια ακόμα παραφωνία της φασαρίας της πρωινής αυτοκινητοπομπής που σκαρφάλωνε την ανηφόρα για τις γραφειομάντρες της Κηφισίας. Μέχρι που έσπασαν όλες οι χορδές και κρατούσε το βιολί του σαν Σταυρό. Και όταν του είπα κάποτε ότι αφού δεν έχει χορδές γιατί επιμένει μου απάντησε: "Πριν ζητιάνευα για φαϊ, τώρα ζητιανεύω για χορδές."




Ο προσκυνητής της Υμηττού.
Τον βλέπεις τα πρωινά της Κυριακής (νωρίς κατά τις 9) να στέκεται στη γωνία της Υμηττού μετά τη Φορμίωνος (ξέρεις εκεί στην καφετέρια). Στέκεται σε στάση δέησης, ακίνητος με τα χέρια ανοιχτά-αντικριστά στο ύψος του κεφαλιού και στραμμένα στον ουρανό. Στέκεται έτσι για ώρα σε αυτόν τον "ακλόνητο χορό της βροχής" απέναντι από τον Άγιο Νικόλαο και περιμένει... Περιμένει να εισακουστεί...



Ο δωρικός κίονας της Παναγίτσας
Τον βρίσκεις στο φανάρι της Παναγίτσας στο Μπραχάμι πριν βγεις στην Βουλιαγμένης. Απογεύματα, αργίες, μέρες με κρύο και βροχή. Όποτε δεν τον διώχνει η μαφία των ασεβών λαθροπωλητών. Ξερακιανός, αμίλητος διακριτικός. Με μια πορτοκαλί σακούλα Ατλάντικ που έχει μέσα χαρτομάντηλα. Στέκεται κοντά στο παράθυρο για να τον δεις, σου δείχνει την πραγμάτια του αλλά ποτέ δεν σε πιέζει. Μην προσπαθήσεις να του δώσεις περισσότερα από όσα έχει κοστολογήσει το εμπόρευμά του. Μην προσπαθήσεις να του αφήσεις λεφτά χωρίς να πάρεις χαρτομάντηλα. Δεν δέχεται. Δεν δέχεται να προσβάλλεις την αξιοπρέπειά του. Και έτσι δεν σε αφήνει να προσβάλλεις και την δική σου...




Ο κ.Μιγιάγκι του ΗΣΑΠ στα Κάτω Πατήσια
Από τις πιο περίεργες φιγούρες της πόλης. Δεν είναι ζητιάνος. Ούτε θέλει κάτι από σένα. Αλλά όποιος χρησιμοποιεί τον ΗΣΑΠ στα Κ. Πατήσια ξέρει ότι στην πλατειούλα από πάνω, πολλά πρωινά είναι ένας περίεργος γκριζομάλης, γύρω στα 60 που φοράει φόρμα γυμναστικής και συνήθως και καπελάκι και κάνει τις ασκήσεις του. Θα τον δεις πάντα να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, να κάνει ζέσταμα, διατάσεις, κινήσεις καράτε και ότι άλλο προστάζει η ρυθμική μουσική που (σίγουρα) θα παίζει στη διαπασών μέσα στο κεφάλι του. Και να αποτελεί παράξενο θέαμα για τους Πακιστανούς που ξημερώνουν στα παγκάκια της πλατείας.



Ο τροβαδούρος των ΚΤΕΛ
Τον έβρισκες πιο παλιά στα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων. Ντυμμένος συνήθως με μια μακριά καμπαρντίνα και με μια μεγάλη τσάντα στον ώμο. Ερχόνταν με ένα cd στο χέρι και σου πρότεινε να αγοράσεις "καλό λαϊκό". "Για καλό λαϊκό" επαναλάμβανε και αν έστρεφες το βλέμμα σου προς αυτόν ερχόνταν πιο κοντά και σου ανέλυε πως ο ίδιος έβγαλε μόνος του αυτό το cd και πόσο παρότι είχε την φωνή την γνήσια τη λαϊκή, οι εταιρίες και τα κυκλώματα τον είχαν στην απέξω. Με 20€ στην αρχή 15 και 10€ προς το τέλος σου χάριζε ένα φάλτο άλλοθι απέναντι στην πλύση εγκεφάλου και τις playlist των ραδιοφώνων (και ας μην είχε ιδέα για όλα αυτά) και την αίσθηση του ανιχνευτή ταλέντων σε ένα ιδιότυπο greek idol. Ποτέ δεν υπέκυψα στον πειρασμό και ούτε είδα και κανέναν άλλον να αγοράζει. Μόνο κάποιοι επιβάτες (άντρες κυρίως, γύρω στα 50) του πιάναν την κουβέντα, παίρναν το δισκάκι στα χέρια τους και το περιεργάζονταν αλλά τελικά του το επέστρεφαν χτυπώντας τον συμπονετικά στον ώμο, λέγοντάς του φαντάζομαι δυό λόγια "κατανόησης" μεν αλλά δεν...

Δύσκολες μέρες...μέρες ταξιδιού

Ο παππούς Καημός "έφυγε"...
Μεγάλος στα χρόνια, μεγάλος σε όλα του.
Ήσυχος, με μόνη έγνοια τη γιαγιά που άφησε πίσω...

Ο παππούς Καημός "θα στέκεται πάντα πλάι μας".
Μου το υποσχέθηκε και τον εμπιστεύομαι..
Και τον χρειάζομαι...

Και εγώ υπόσχομαι να φροντίζω τη γιαγιά.
Γιατί ξέρω ότι σε εμάς πλέον την εμπιστεύτηκε .
Και μας χρειάζεται...

Στον πόλεμο του καθενός μας με τον θάνατο
μπορεί να κερδίσουμε πολλές μάχες,
αλλά στο τέλος θα είμαστε, αναπόφευκτα, χαμένοι.
Όσο χαμένος είναι άλλωστε και ο θάνατος στον πόλεμό του με τη Ζωή.
Όσες μάχες κι αν κερδίσει.

Επιτρέψτε μου να βάλω ένα link για τον παππού Καημό από τον Επαναστάτη. Πρόκειται για ένα μικρό διήγημα για εκείνον και την γιαγιά. Οι περισσότεροι από τους παλιούς φίλους θα το ξέρετε. Όμως είναι ο τρόπος μου να τον αποχαιρετίσω...:
ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΧΗ

Επανέρχεται η αγαπημένη σας στήλη (!) "Τραγούδι του Μήνα"! Και μάλιστα αυτη τη φορά πιο διαδραστική από ποτέ! Αυτό το μήνα είστε εσείς που θα επιλέξετε ποιο τραγούδι θέλετε να είναι το τραγούδι του Μαρτίου. Έμπνευση για την προεπιλογή των υποψηφίων αποτέλεσε αυτή τη φορά η επικαιρότητα.
Ακούστε και επιλέξτε παρακαλώ, μαζικά!!!

Και οι υποψήφιοι είναι:

Ερωτεύομαι μονάχα στην Ελλάδα (Μαριανίνα Κριεζή - Μιχάλης Καπούλας) από την Ελένη Δήμου, γιατί πολλά μας τα 'πανε τελευταία για την Ελλαδίτσα μας και χρειάζεται να θυμόμαστε γιατί την αγαπάμε!
"Πως να το πεις,
το μια τσαχπίνα μαυρομάτα,
στα γαλλικά τα σαλονάτα,
δε μεταφράζεται ο Καημός γερμανικά..."



Καϊμακτσαλάν (Χρήστος Ραζάκος - Θεόδωρος Ανανιάδης), από τον (αφοπλιστικά ειλικρινή και ελεύθερου φρονήματος) δίσκο των Χειμερινών Κολυμβητών- 23 κόκκινα φώτα για τον επίκαιρο και στίχο:


Η Παναγία των Πατησίων (Χατζηδάκης- Γκάτσος), σε εκτέλεση της Σοφίας Παπάζογλου από τον πολύ γλυκό δίσκο της "Ένα παράξενο Ταξίδι", για τον επίκαιρο στίχο:
Μα εμένα μού'δωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες
που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες
και μού'λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα

Tragoudi tou mina: Martios
	Erwteuomai monaxa stin Ellada
	Kaimaktsalan
	H Panagia twn Patisiwn
pollcode.com free polls

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο που διάβασα στην ιστοχώρα και μου δημιούργησε σοβαρό προβληματισμό. Το θέμα είναι από αυτά που δεν πρόκειται να παρακολουθήσετε στα δελτία ειδήσεων των Μέσων Μαζικού Εφησυχασμού.
(κανονικά θα το έβαζα ως στην σύνδεσμο στη στήλη "Προσέξτε το" δεξιά αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ...τα προσέχετε ή ότι έστω τα περισσότερα από αυτά τα διαβάζετε μιας και δεν έχει αναφερθεί ποτέ κανείς εδώ σε κάποιο από αυτά! ; )))

Χειμερινοί αγώνες ή χειμερία νάρκη: απλά μαθηματικά

Αρχίζουμε με την επικαιρότητα: σε λίγες μέρες τελειώνουν οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες που φέτος γίνονται στο μακρινό Βανκούβερ του Καναδά. Σε αυτούς τους αγώνες συμμετέχουν 82 χώρες, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι το Περού και η Σερβία συμμετέχουν για πρώτη φορά. Κάποιες χώρες δεν ήταν τόσο τυχερές: η ομάδα του luge από το Τόγκο δυστυχώς ...τράκαρε στον τελευταίο προκριματικό και δεν πήρε στον Καναδά, ενώ οι δύο υποψήφιοι από το Λουξεμβούργο ήταν και αυτοί άτυχοι, αφού ο ένας τραυματίστηκε λίγες μέρες πριν τους αγώνες, ενώ ο άλλος δεν πέρασε τα όρια της τοπικής Ολυμπιακής επιτροπής (ωιμέ!).

Στα καθ’ ημάς: στείλαμε 7 (επτά) αθλητές, εκ των οποίων δύο ανήκουν στην οικογένεια Τσακίρη, με τον πατέρα να προπονεί και την κόρη, και να αγωνίζονται και οι δύο στο δίαθλο, που νομίζω ότι συνίσταται σε πορεία με πέδιλα στο χιόνι και σκοποβολή σε σταθερούς στόχους (αλλά δεν παίρνω και όρκο). Θα μπορούσαμε να έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία εδώ, εφάμιλλη των αδελφών Ανδριανόπουλων στο ποδόσφαιρο ή του αείμνηστου Θανάση Σαραβάκου και του δοξασμένου γιου του, Δημήτρη. Για να δούμε λοιπόν πώς πήγαν οι Τσακιραίοι: ο πατέρας, Αθανάσιος Τσακίρης, ήρθε 80^ος σε σύνολο 88 αθλητών στα 20km, "μόλις" 9 λεπτά μετά τον πρώτο, και δεν τερμάτισε στα 10km, ενώ η 19χρονη Παναγιώτα τα πήγε εξίσου καλά, τερματίζοντας 85^η σε 86 αθλήτριες στα 15km και 86^η στις 88 στα 7.5km, ξεπερνώντας και στα δύο αθλήματα την ταλαίπωρη Victoria Padial Hernandez από την Ισπανία, η οποία πάντως φαίνεται να στηρίζεται αρκετά στους χορηγούς της. Σύμφωνα με το site της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χιονοδρομίας (ναι, ναι, έχουμε και τέτοια), "η Γιώτα Τσακίρη έκανε αυτό που μπορούσε με τις δυνατότητες που είχε" (OMG!), ενώ ο "Σάκης δεν είχε καμία τύχη με 5 άστοχες βολές, τα έδωσε όλα, ήθελε μια μεγάλη επίδοση αλλά δε του έκατσε" - δεν του έκατσε!

"Τι σε νοιάζει εσένα;", θα μου πείτε. Προχωρώ δίχως χρονοτριβή: οι εν λόγω δραστηριότητες ανήκουν στην Ελληνική Ομοσπονδία Χιονοδρομίας, η οποία επιχορηγήθηκε το 2009 (επί Γιάννη Ιωαννίδη) με 700.000€ (ολογράφως επτακόσιες χιλιάδες ευρώ).

Πρόσφατα, ο νυν γενικός γραμματέας αθλητισμού, Πάνος Μπιτσαξής επεχείρησε να κάνει ένα συμμάζεμα της ΓΓΑ και κυρίως να βάλει φρένο στους πακτωλούς των χρημάτων που παίρνουν ομοσπονδίες εξωτικών σπορ, όπως το σόφτμπολ, το κέρλινγκ ή η τσιδαόμπα (ψάξτε το τελευταίο, είναι ενδιαφέρον). Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν να χωριστούν τα επιδοτούμενα αθλήματα σε κατηγορίες, ανάλογα με τη σημασία τους και τις επιτυχίες που έχουν φέρει, με τη λογική ότι κάποια αθλήματα θα συνέχιζαν να επιδοτούνται όπως πριν, αλλά με λιγότερα λεφτά, ενώ κάποια, μικρότερου ενδιαφέροντος, θα έπρεπε να στηρίζονται περισσότερο στις δικές τους δυνάμεις, προσελκύοντας ίσως και κάποιους χορηγούς. Η Ελληνική Ομοσπονδία Χιονοδρομίας, λοιπόν, αντιτάχθηκε στην κατάταξη των αθλημάτων της στα «Αθλήματα Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας» και «πρότεινε» (ευτυχώς που δεν «απαίτησε», όπως είναι της μόδας) στον υπουργό Π. Γερουλάνο, πολιτικό προϊστάμενο του κ. Μπιτσαξή, την ένταξη στα «Κρατικώς Ενισχυόμενα Αθλήματα» - και την πέτυχε, αναφέροντας ότι η ΕΟΧ «γίνεται μοχλός για την τοπική ανάπτυξη πολλών ορεινών περιοχών της χώρας συμβάλλοντας έτσι στην γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη» (υπάρχει και η κατηγορία των αθλημάτων με τοπική σημασία) και ότι «Εκατοντάδες Έλληνες αθλητές έχουν εκπροσωπήσει τη χώρα μας στις Χειμερινές Ολυμπιάδες από το 1936, τα Παγκόσμια πρωταθλήματα και τους αγώνες FIS & IBU (διεθνείς Ομοσπονδίες)»! Να τονίσω σε αυτό το σημείο, ότι σύμφωνα με την τελική κατάταξη των αθλημάτων, το χαντμπολ, ας πούμε, είναι «άθλημα εθνικής προτεραιότητας», ενώ η άρση βαρών, η πάλη, η πυγμαχία, η ποδηλασία και το τάε κβον ντο, αθλήματα που έχουν φέρει στη χώρα μας ένα σκασμό μετάλλια, κατηγοριοποιούνται απλά σαν «Αθλήματα Εθνικού Αθλητικού Ενδιαφέροντος», το οποίο σημαίνει ότι «η Ελληνική Πολιτεία αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρακολουθεί και να διατηρεί το υπάρχον επίπεδο ανάπτυξης αυτών των αθλημάτων», αλλά «η περαιτέρω εμβάθυνση και διάδοσή τους με εφαλτήριο την κρατική χρηματοδότηση επαφίεται στις οργανώσεις των αθλημάτων αυτών». Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ, που κατά τα άλλα κόπτεται για την ελλειπή χρηματοδότηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και απεχθάνεται μετά βδελυγμίας κάθε συζήτηση για ιδιωτική πρωτοβουλία, κατέθεσε ερώτηση προς τον υπουργό για το "πώς θα αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση"!

Πού κολλάνε τα «απλά μαθηματικά» που αναφέρω στον τίτλο; Μα, στο τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με τα 700 χιλιάρικα της ομοσπονδίας σκι στο βουνό, διάθλου, πατινάζ, κλπ. Σύμφωνα με τις υποτροφίες του προγράμματος ΠΕΝΕΔ, ο κάθε υποψήφιος διδάκτορας στα Ελληνικά πανεπιστήμια μπορεί να αμείβεται με 700€ μηνιαίως (και πληρώνει και την ασφάλισή του από αυτά) – οπότε θα μπορούσαμε μόνο με τα λεφτά αυτά να πληρώνουμε χίλιους μισθούς υποψηφίων διδακτόρων ή αλλιώς 83 (ογδοντα τριών) και κάτι ψιλά για ένα χρόνο. Και μη μου πείτε ότι τα λέω μπακαλίστικα, γιατί θα σας αρχίσω με το ρόπαλο του σόφτμπολ!

Τέλος πάντων, περί προτύπων τα έχω ξαναπεί. Όπως λοιπόν θα έλεγαν και οι μαθηματικοί, όπερ έδει δείξαι - ή αλλιώς, το παλιό, καλό «μάθε παιδί μου γράμματα» μάλλον αντικαθίσταται από κάτι σαν «πήγαινε παιδί μου Αράχωβα (για σκι)»!

ΠΗΓΗ

UPDATE:

Θα ήθελα επιπλέον να σημειώσω με αφορμή το πως διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα και την ΑΗΔΙΑ μου για την απαγόρευση (!) των στρατιωτικών παρελάσεων αρχής γενομένης από την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου με δικαιολογία - προπέτασμα καπνού την εξοικονόμηση χρημάτων! Και σας παραπέμπω στους παρακάτω συνδέσμους για να πάρετε μια ιδέα για το πως το διαχειριζόμαστε και πως το "αξιοποιούμε" το χρήμα που κόβουμε από την πατρίδα, την παιδεία και την επιβίωση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων.

ΜΚΟ: το χρώμα του χρήματος

Ο πακτωλός των ΜΚΟ

Κόντρα σε όλα,
κόντρα στη δυναμικότητα του αντιπάλου (20 ματς αήττητοι οι Ρωμαίοι)
κόντρα στη ροή του αγώνα (μας "είχαν" τόσο πολύ που ...παραχαλάρωσαν)
κόντρα στις ελλείψεις του (αγωνιστικές και ...μεταγραφικές)
κόντρα στην απειρία του προπονητή του (αλώνιζαν από δεξιά για 70 λεπτά άσε που το γκόλ ήταν το τρίτο που τρώμε έτσι μέσα σε 4 μέρες)
κόντρα στις εξωαγωνιστικές συγκυρίες (πόσο χάρηκα για την τελευταία αγκαλιά, αν και ήθελα και όλε..!)
αυτή η ομάδα έδειξε το μοναδικό πράγμα που απαιτούμε να έχει και που τόσο πολύ μας έχει λείψει ...
ΨΥΧΑΡΑ!
Και τώρα μπορώ να πω ότι πιστεύω ότι έχει κάποιες ελπίδες πρόκρισης αφού πλέον θα παιχτεί στο ...δικό της γήπεδο. (ταμπούρι-Χάνι της Γραβιάς στη Ρώμη- και αν κάτσει κάτι στην κόντρα). Όσο και αν έδειξαν οι Ιταλοί ότι είναι δυό ..."ποιότητες" πάνω τουλάχιστον τώρα μπορούμε να ελπίσουμε!

Αν βέβαια μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι στην Τούμπα! (πόσο κλισέ λογοπαίγνιο πια...! Έλεος!)

Υ.γ. δεν θα μπω σε αγωνιστικές αναλύσεις (ξέρω, στεναχωριέσαι) γιατί είμαι ακόμα στη γλυκιά αγκαλιά της νίκης.
Υ.γ. 2
UPDATE (meta-toumpa): Πλέον μιλάμε για... αυτοκτονικό ιδεασμό...!

Και κάνω κάποιες σκόρπιες σκέψεις.

Πως για παράδειγμα για τον Πελοποννησιακό πόλεμο ποτέ δεν μας είπαν δυό κουβέντες παραπάνω σ' αυτά τα σχολεία που πηγαίναμε.
Δεν μας είπανε για αυτόν τον άντρα, τον Αλκιβιάδη. Για την προσωπικότητα και την ζωή του. Για την Αθήνα της Δημοκρατίας και της Ηγεμονίας, για τη Σπάρτη, για τα χρόνια μετά τα Μηδικά και πριν τον Αλέξανδρο.
Και νομίζω ότι μπορούσαμε πάρα πολλά να διδαχτούμε. Πάρα πολλά.
(το βιβλίο είναι θησαυρός το συστήνω ανεπιφύλακτα ίσως το καλύτερο από όλα του κορυφαίου Πρεσσφιλντ)

Σκέφτομαι ακόμα πόσο σημαντικό είναι που μπορεί ένα βιβλίο να μας ξεκολλήσει από αυτή τη ραχιτική στάση απέναντι στην οθόνη (τηλεόραση ή υπολογιστής) και να μπει με το έτσι θέλω (και επειδή το αξίζει) στην καθημερινότητά μας.

Από την άλλη πάλι μου έρχεται στο μυαλό η ταινία 300. Που αν τη συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες χολιγουντιανές παραγωγές με "ελληνικό" θέμα μας φέρθηκε και καλά (ούτε μπάι Αλέξανδρος, ούτε ο Αχιλλέας στο Δούρειο Ίππο ούτε τίποτα. Με λάθη και υπερβολές βέβαια αλλά... ψιλοπράγματα)
Και σκέφτομαι ότι χάθηκε η ευκαιρία και αντί να μείνει ανεξίτηλη σε όλη την ανθρωπότητα η φράση: "Μολών Λαβέ" (δες, θες δε θες, το βίντεο για να καταλάβεις από γραμματικής συντακτικής και εννοιολογικής πλευράς την πολυπλοκότητα και τη σπουδαιότητά της) έμεινε η βλακώδης εικόνα με τον Leo να κλωτσάει τον απεσταλμένο και να του λέει: This is Sparta...(πόσο λίγο...)


Ταυτόχρονα ακούω ότι ένας συνάνθρωπός μου, υδραυλικός, πέθανε όταν ξεφόρτωνε υλικά οικοδομής.
Από ανταλλαγή πυρών μεταξύ αστυνομικών και κακοποιών οι οποίοι πέταξαν 6 (ναι έξι!) χειροβομβίδες. Και έχουμε και δύο αστυνομικούς τραυματίες.
Δεν θα σταθώ στις εθνικότητες. Όχι αυτή τη στιγμή.
Θα σταθώ στο ότι έγινε λίγο πιο πέρα από τη γειτονιά μου.
Στο οτι θα μπορούσα να είμαι εγώ, να είσαι εσύ.
Αλλά μιας και δεν ήμασταν εμείς...
Θα το δούμε το βράδυ στα δελτία, θα αηδιάσουμε, θα κατηγορήσουμε..
Και μετά θα αλλάξουμε κανάλι να δούμε κάτι πιο ελαφρύ γιατί, "μας ψυχοπλάκωσαν πάλι βρε παιδί μου..."
Γιατί η ζωή (για μας) συνεχίζεται. Και πως αλλιώς!

Στο mp3 παίζει ο "καινούργιος" δίσκος του Μίλτου Πασχαλίδη. Δεν θα πω περισσότερα για αυτόν τον ωραίο αλλά όχι καινούργιο δίσκο καθώς με κάλυψε ο φίλτατος Stepas στο καταπληκτικό ιστολόγιό του. Το μόνο που θα πω είναι ότι μου λείπει πλέον έντονα το γλυκό, μαχητικό, ελληνικό, διεισδυτικό ροκ του Μίλτου.
Πως; Και βέβαια σου έχω τραγουδάκι. Και μάλιστα το διαμάντι του δίσκου. Το "όσο βαρούν τα σίδερα" σε εκτέλεση Μίλτου και Ψαραντώνη. Άκουε και ταξίδευε...

Music">Playlist">Ringtones">
Music Playlist at MixPod.com

Αντιπαθώ τις Απόκριες. Από κάθε άποψη!
Μου τη δίνει που πρέπει να γιορτάσουμε για το ότι τάχα θα στερηθούμε το κρέας!
Μου τη δίνει που θεωρείται γιορτή μια μέρα που παραδοσιακό φαγητό είναι η φασολάδα, η λαγάνα και τα νηστίσιμα.
Βαριέμαι πλέον τον χαρταετό!
Και σιχαίνομαι τα κομφετί.
Μην σου πω για αυτές τις παρελάσεις...
Περισσότερο όμως από όλα αντιδρώ στην ιδέα της μεταμφίεσης.
Γιατί δεν μου αρέσει να χρειάζομαι καρναβάλλοθι για να κάνω αυτό που θέλω.
Δεν μου αρέσει να περιμένω τρεις "μασκαρεμένες" μέρες το χρόνο για να πω ότι πιστεύω ή συμπεριφερθώ ελεύθερα.
Και δεν ψάχνω τέτοιες δικαιολογίες για γιορτή και ξεφάντωμα.

ΌΜΩΣ

Μιας και στους περισσότερους αρέσει αυτό το έθιμο σκέφτηκα να κάνω κάποιες πρωτότυπες προτάσεις μεταμφίεσης.
Να δανειστώ την πένα του Ανδρέα Λασκαράτου και να αντιγράψω τα σκαριφήματα των χαρακτήρων που διαχρονικά υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Και να σας προτείνω αντί για Μπάτμαν ή βασίλισσα του χιονιού, φέτος να "μεταμφιεστείτε" σε κάποια από όλες αυτές τις σπαρταριστές καρικατούρες. Σε κάποια που είναι τελείως κόντρα σε σας ή ακόμα καλύτερα σε κάποια που νιώθετε ότι σας προσεγγίζει αρκετά αλλά το κρατάτε κρυμμένο μέσα σας!
Άλλωστε είπαμε... τώρα στις Απόκριες είμαστε δικαιολογημένοι σε κάθε... ελευθεριότητα!

(και αν τολμάς στο σχόλιό σου πες μου και ποιόν διάλεξες...!)

Ξεκινάμε λοιπόν! (υπενθυμίζω, κάνεις κλικ πάνω στο κείμενο για να ανοίξει σε εικόνα που μπορείς να ζουμάρεις ΟΣΟ θέλεις! Αλλιώς... με βλαστημάς που τα κειμενάκια μου φαίνονται σαν ψείρες!)

Ο αδιάκριτος

Ο αποστομωτής


Η ευαίσθητη γυναίκα
Ο εν καλή πίστει απατημένος θρήσκος




Ο Καταφρονητής



Ο Κακόγλωσσος

Ο Μεμψίμοιρος


Ο Μακρήγορος

Ο Παινεσιάρης
Ο Παλιμπαίς
Αν θες να το χεις και σε pdf ορίστε: Ιδού ο άνθρωπος

Και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε ιδού και το πιο σιχαμένο κομμάτι των αποκριάτικων καρνιβαλιστικών πάρτυ:

Ξεκινάει μια καινούρια στήλη που ελπίζει να αγαπηθεί όσο της αξίζει. Και αυτό γιατί από τη στήλη αυτή κάθε μήνα θα συζητάμε για ένα αγαπημένο μας τραγούδι. Γνωστό ή όχι και τόσο. Καινούριο ή ξεχασμένο. Πολυπαιγμένο ή κρυμμένο διαμάντι. Αλλά σίγουρα ένα τραγούδι που κάτι έχει να πει. Άλλοτε σε ένα ολόκληρο έθνος και άλλοτε σε έναν μόνο άνθρωπο. Γιατί ακόμα και στην δεύτερη περίπτωση ...αξίζει τον κόπο!

Και ξεκινάμε με ένα τραγούδι που ανακάλυψα τελευταία.
Την Παράβαση του Σαββόπουλου.
Το 1975 το Εθνικό Θέατρο προγραμματίζει να ανεβάσει την αρχαία κωμωδία του Αριστοφάνη "Αχαρνής" και ζητά από τον Διονύση Σαββόπουλο να επενδύσει μουσικά την παράσταση.
O Σαββόπουλος καταπιάνεται με το έργο και μεταφράζοντάς το ο ίδιος, δίνει το δικό του στίγμα στην πλοκή...
Η παράσταση τελικά δεν ευτύχησε να ανέβει, αλλά ο ίδιος παρουσιάζει τη δουλειά αυτή το `76, σε ύφος "νούμερο για μπουάτ", ενώ το 1977 βγαίνει διασκευασμένο το έργο και σε δίσκο, με τον τίτλο: "ΑΧΑΡΝΗΣ"-"Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια" - Τραγούδια για νέους κανταδόρους (όπως ο Σ. Μπουλάς, ο Ν. Παπάζογλου, η Μ. Τανάγρη, Ν. Ζιώγαλας, Η.Λιούγκος, Β. Ξύδης, Μ.Ρασούλης, Κ. Γεωργίου).
«Δεν επρόκειτο για αλαζονεία της νεότητος, αλλά», εξήγησε ο Σαββόπουλος χθες γι' αυτή την παλιά και πολυσυζητημένη ιστορία «αυτή είναι η φύση της εργασίας μου. Δεν μπορώ να γράψω τραγούδια χωρίς να γράψω και τους στίχους».

Θα το ακούσετε με την εξαιρετική ερμηνεία του πάντα αγαπημένου Ν. Παπάζογλου από το Σαββόραμα και με τον χορό να αποτελούν ο Σάκης Μπουλάς και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.

Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες
και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί

Μα τώρα στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες
που έχουν στη μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή

Ζει τα ωραία πράματα μ' αίμα και με θυσίες
προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό

Δεν θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες
και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό

Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη
σπιθίτσα φουντωμένη μ' αναπνοές τρελού

Βαρδάρη που φυσάς σαν ψάρι φαγωμένο
αχ πολλαπλασιασμένο και σαν καρβέλι να

Έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο
κι οι δυο Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί

Ποιος μας γηροκομεί, τη σήμερον ημέρα
ψηστιέρα καρβουνιέρα, μούσα Δεκεμβριανή;

Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία, ξέσκιζα τον εχθρό.

Τώρα με χειρουργεί, μια αλλήθωρη νεολαία
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.

Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα
όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά

Πρόστιμο μιας ζωής στην κλεψύδρα και στα εφετεία
είναι μια κοροϊδία σκιά του δικαστή

Music Playlist at MixPod.com

Και το τραγούδι αυτό το αγάπησα και σας το παρουσιάζω για δύο λόγους.
Πρώτα για την υπέροχη ελληνικότητα της μουσικής του.

Και κυρίως γιατί στιχουργικά συναντιώνται δύο πολύ μεγάλοι ποιητές και χρονογράφοι της εποχής τους. Ο Αριστοφάνης και ο Νιόνιος. Και το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από ένα αριστούργημα!

Υ.γΔιαβάστε και τη σχετική συνέντευξη του Δ. Σαββόπουλο στο Βήμα την Κυριακή 9 Ιουλίου 2000

"Ο Δικαιόπολις πάντα θα υπάρχει"

Επειτα από 24 χρόνια η μουσική που είχε γράψει ο Διονύσης Σαββόπουλος για την παράσταση «Αχαρνής» του Αριστοφάνη θα παρουσιαστεί πρώτη φορά ζωντανά στο κοινό της Επιδαύρου την προσεχή Παρασκευή και το προσεχές Σάββατο από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Ο συνθέτης θυμήθηκε, μιλώντας στο «Βήμα», τη συνεργασία του με τον Κάρολο Κουν. Και αναφέρθηκε στα στοιχεία εκείνα που κάνουν τη μουσική και τα τραγούδια των «Αχαρνέων» να αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου.

­ Πότε σας ζήτησε ο Κάρολος Κουν να γράψετε τη μουσική για τους «Αχαρνής» και πώς αισθανθήκατε;

«Μου το ζήτησε τον Φλεβάρη του 1976. Ηταν κάτι που ονειρευόμουν να συμβεί κάποτε. Μεγάλωσα ακούγοντας τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι από την παράσταση των "Ορνίθων". Ηταν κάτι αποκαλυπτικό για εμένα. Οταν ο Κουν μου ζήτησε συνεργασία, κυριολεκτικά πήδηξα από τη χαρά μου. Αφού μου εξήγησε τι θέλει από εμένα, κλείσαμε ραντεβού 10 ημέρες μετά για να μου δώσει τη μετάφραση και να αρχίσω να βλέπω τις πρόβες. Εγώ όμως πήγα στις πρόβες έχοντας μελοποιήσει όλα τα χορικά. Είχα σχεδόν τελειώσει τη μουσική μέσα σε 10 ημέρες. Δηλαδή προτού αρχίσουν οι πρόβες».

­ Πώς υποδέχθηκαν τη μουσική που είχατε γράψει;

«Τους άρεσε πολύ, σε όλους άρεσε. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: Δεν είχα απλώς μελοποιήσει, αλλά με τη φούρια μου είχα μεταφράσει τα χορικά, ενώ κανείς δεν μου είχε αναθέσει τέτοια αρμοδιότητα. Αν αρχίσει τις μεταφράσεις ο μουσικός, τότε τι θα κάνει ο μεταφραστής; Συναισθάνθηκα το πρόβλημα όταν τους είδα όλους, και τον μεταφραστή, να κοιτούν αμήχανα τους στίχους που είχα φέρει. Πώς να το κάνουμε; Υπήρχε ένα πρόβλημα δεοντολογίας. Αλλά και εγώ δεν ήξερα τότε ότι δεν μπορώ να γράψω μουσική αν δεν γράψω και τους στίχους. Δεν είμαι μουσικοσυνθέτης. Είμαι τραγουδοποιός. Αλλά τότε το έμαθα, δεν το ήξερα πριν».

­ Να συμπεράνω ότι απορρίφθηκε η μουσική σας;

«Καθόλου. Οσον αφορά όμως τη μετάφραση των χορικών, ο Κουν μου ζήτησε να συνεργαστώ με τον μεταφραστή της παράστασης, που ήταν ο εξαίρετος κ. Λεωνίδας Ζενάκος. Ηταν πρόθυμος. Αλλά διαπίστωσα τότε ότι ήμουν, δυστυχώς ή ευτυχώς, ενθουσιασμένος με ό,τι είχα γράψει και δεν μπορούσα να αλλάξω τίποτε. Ετσι λοιπόν πήρα τα τραγούδια και έφυγα με αγκαλιές και φιλιά τόσο από τον Κουν όσο και από τους συνεργάτες του».

­ Πώς και πότε πρωτοπαρουσιάστηκε ζωντανά αυτή σας η εργασία;

«Στο τέλος της ίδιας χρονιάς, το 1976, στο υπόγειο της μπουάτ "Ρήγας" στην Πλάκα. Ανεβαίναμε ευτυχισμένοι στο πάλκο, με τον Μπουλά, τον Παπάζογλου, τον Ζιώγαλα, τον Λιούγκο, τον Ρασούλη, τον Πάνο Κατσιμίχα και τη Μελίνα Τανάγρη, ως ευτυχισμένοι εικοσάρηδες. Στη σάλα επίσης γινόταν γλέντι διότι και εκεί οι αιώνιοι εικοσάρηδες μας περιστοίχιζαν θαρρείς για πάντα. Ηταν, νομίζω, καλή παράσταση».

­ Ποια είναι τα στοιχεία που έχουν η μουσική και τα τραγούδια της συγκεκριμένης παράστασης που θεωρείτε εσείς ότι τα κάνουν να αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου;

«Νομίζω η πλάκα και η καλή καρδιά. Ο Δικαιόπολις πάντα θα υπάρχει. Εκεί που όλοι τρέχουν σαν αφιονισμένοι για τα συμφέροντά τους ή γι' αυτό που νομίζουν συμφέρον τους ­ γιατί έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου ­, ο Δικαιόπολις προσφέρει τον εαυτό του βάζοντας το κεφάλι του επάνω στον πάγκο του χασάπη για να τους συνεφέρει. Αλλά το κάνει με το μάτι της καρδιάς. Με χιούμορ».

­ Είχατε δεχθεί στο παρελθόν προτάσεις για να ανέβει η παράσταση με τη δική σας μουσική;

«Το έργο το έπαιξαν κατά καιρούς σε σχολεία και σε κατασκηνώσεις. Τελείως ερασιτεχνικά και συμπαθέστατα. Μικρές ομάδες επίσης. Του Νικηφόρου Παπανδρέου παραδείγματος χάριν. Εδινα πάντα την άδεια».

­

Υ.γ. 2 Η ποιητών διαβούλευσις ανανεώθηκε αλλά δεν ...ολοκληρώθηκε! (όστις θέλει...)

Κλίκες (Ευρωμουντιαλικοί vs Σισέ-Λέτο)
Χέστηδες ("...καλύτερα το Χ κυρ' Νίκο,ε; Χίλιες φορές, χίλιες φορές!")
Κοκκόρια και Κατίνες (Πολυκομπλεξικοί)
Άμπαλοι (Βύντρα-Σάλπι, Βύντρα-Σέντρα...)
και τελικά Άξιοι της Μοίρας μας!

Υ.γ μη σοκάρεσαι αγαπημένε μου αναγνώστη που εντός του Ποιητή ενυπάρχει ο Χουλιγκάνος (ή και το ανάποδο). Εξάλλου η προηγούμενη ανάρτηση ... σε περιμένει!

Είναι καιρός που σκέφτομαι να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο στο ιστολόγιο μου.
Κάτι που θα μας φέρει πιο κοντά.
Θα μας κάνει να μιλήσουμε πιο ανοιχτά και πιο αληθινά.

Ξέρω, ίσως είναι δύσκολο.
Ίσως απαιτητικό.
Ίσως προσωπικότερο από όσο αρμόζει σε αυτή τη μορφή επικοινωνίας.
Και θέλει λίγο χρόνο, λίγη σκέψη και κυρίως συμμετοχή καρδιάς.

Η ιδέα είναι απλή.
Θα βρίσκουμε μια φράση - αφορμή και αντί σχολίου όποιος θέλει θα γράφει τις σκέψεις του για αυτή. Θα μας χαρίζει μια κλεφτή ματιά στα συναισθήματα που του προκαλεί. Θα μας προσφέρει ένα πιο καθαρό βλέμμα στην κατανόησή της. Θα συμμετέχει για λίγο στο αφανές τάγμα των ποιητών της ιστοχώρας.

Φυσικά στο τέλος όλα τα γραμμένα θα εντάσσονται στο κείμενο της ανάρτησης δημιουργώντας ένα ιδιότυπο λεύκωμα-λεξικό κατανόησης και αποδόμησης των πιο ενδόμυχων φωνών μας. Μια καταγραφή συναισθημάτων που ξεκλείδωσαν από δυό- τρεις λέξεις βαλμένες στη σειρά.




Και όπως αρμόζει στην ποίηση, δεν μπορεί να υπάρξει κανένας περιορισμός στην έκταση ή το περιεχόμενο. Στην έκφραση ή την δομή.

Ελπίζω να βρει ανταπόκριση και χώρο μέσα στα πολλά μας αυτή η ιδέα.
Αν κρίνω από όσα διαβάζω στα ιστολόγιά σας οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά ξεχωριστό υπάρχουν. Οι φίλοι μου είναι ποιητές. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς...;

Η φράση που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και ζητάει την ματιά σας πρώτη είναι: τα "Μοιραία Θαύματα".

Τι μπορεί να σημαίνει;
Τι αναμνήσεις μπορεί να ξυπνάει και τι πόθους να αναστατώνει;
Να τα ελπίζω ή να τα φοβάμαι;

Σας περιμένω...